kampeerboerderijSuriname

Hallo,

even een kort berichtje. Mijn ouders hebben een site in de lucht geblazen (nou ja, laten blazen) met betrekking tot hun Bed and Breakfast. Dus voor een ieder die naar Suriname wil komen, vanaf nu is de beste plek om te verblijven dus duidelijk.

kijk snel op www.kampeerboerderijsuriname.nl

groeten Tyas

baardje met een staartje

dinsdag 30 maart 2010

Vreugde, hiep hiep! Deze jongen zit namelijk ongeveer op de helft van de scriptie wat betreft het schrijfwerk. Best wel fijn. Daarnaast begin ik er elk dag een beter gevoel over te hebben en dat is natuurlijk al helemaal meegenomen. Meestal slijt ik de dagen tuis op het erf, werkend in de gasten-kamer, soms in de universiteitsbibliotheek van de Antom de Kom Uni, ook bekend als little Inda…Maar goed. Verder gaat de laatste week in voor mij. Oh mi Gado, wat zal Suriname mij missen zeg…

Things won’t be the same without me… Maar zonder dollen, volgende week woensdag stap ik aan ‘board’ van de vliegende doodskisten van de SLM en dan ben ik donderdag in de ochtend thuis of in het ziekenhuis- gunstigste twee scenario’s. Gister is een ‘couchsurfer’ vertrokken. Een paar weken geleden werd ik benaderd op de couchsurf site of hij een paar nachten mij kon logeren. Couchsurfen is een goodwill initiatief en gaat uit van het idee dat wanneer je een bank over hebt voor iemand om op te slapen, iemand dan daar gebruik van zou kunnen maken. Overal ter wereld hebben mensen zich aangemeld, is heel mooi. Altijd gratis, gewoon om elkaar te helpen. Veel mensen op doorreis maken er gebruik van om zo kosten te besparen en misschien nieuwe mensen te ontmoeten. Een paar daagjes. Onze couchsurfer is 3 weken gebleven, trad op als volwaardig lid van het gezin. Sliep niet op de bank, maar op een comfortabel in hoogte verstelbaar Auping bed en later op tweepersoonsbed in het andere gastenverblijf. Zijn volledige vakantie heeft hij bij ons doorgebracht uiteindelijk. Nu hebben we weer ander volk over de vloer. Twee Australiërs, een stel van rond de 55. Hij heeft een eigen auto gebouwd waar een tent bovenop kan en zit,

en daarmee gaan hij en zij de hele wereld over. De hele wereld. Zijn al 3 jaar onderweg inmiddels. Nu logeren ze bij ons in de tuin. Hele gezellige mensen met ontzettend interessante verhalen (moet ook wel als je zo een reis onderneemt, onder meer door de binnenlanden van Afghanistan en Rusland…). Blijven ook even hier, vertrek nog onbekend. Verder hebben we hier een paard gekocht, eentje van de buren overgenomen en in een aparte wei gezet. Staat leuk wel hoor. Wil alleen nog geen ‘poot’ geven.

Woensdag gaan we nog even een afscheidstripje doen. 2 dagen binnenland naar Pikinslee, een dorp bewoon door rastafari’s. 4 uur rijden naar Atjoni, door stopt de weg, no moro, en dan 2 uurtjes met een bootje naar daar. Kijken wat Bob Marley zou doen if he still was with us, snap je. Kijken of ik een goede Bob zou maken, snapt u. Gezellig met mijn moeder, Jules, Huub, de twee aussies en ik dus. Dikke pret. Dan zaterdag host ik nog een bbq waar we de geschoten kaaiman te grill gaan leggen, you remember? Dan loopt het echt op zijn eind. Amsterdam, mi wakti no moro um lang, no directi- even hoor, even- joe sabi, nah?

Hier nog even Bertus met zijn drie nieuwe zussen....

eerlijk is eerlijk

For those who want to know: boarden 7 april, 17.15 uur
Stijgen 7 april, 18.00 uur (althans, met de Surinaamse Luchtvaartmaatschappij weet je het maar nooit)
Dalen 8 april, 07.30
Landen 8april, 07.45
100% controle 08.25
Pijn in mijn kont 08.27

Hier heb ik de coördinaten van ons huis die je kunt invoeren in Google Earth:

Breedtegraad: 5°50'29.61'N

Lengtegraad: 55°16'7.83'W

Waar je een lange lichtgekleurde streep ziet van oost naar west, dat ik de kippenfarm van de buren en ons huis is dat 3 drie gekleurde ding daar vlak boven, klein stukje rood, lichtblauw en donkerblauw. Come and take a look.

Zo...even hoor, even. Leuk is dat mijn zus en zwager vorige week zondag geland zijn op het mooie vliegveld van Suriname. Met 4 uurtjes vertraging die mijn moeder, Jules en ik moesten doden op de luchthaven, gelukkig zijn Surinamers heel goed in het creëren van hangplekken en het opzetten van terrasjes. Dus enkele klapstoeltjes en djogo's hielpen ons het leed te verzachten, thank god. Maar ja hoor, uiteindelijk kwamen ze dan door de schuifdeuren gewandeld- Yes! Zoenen en knuffels en meer van dat soort, de familie was een stukje meer verenigd (maar toch nog niet volledig...maatje). En nou wilde het toeval dat we die maandag een feestje voor Michel, de zwager, hadden gepland omat hij 40 jaar lentes jong zou worden deze dag. Uiteraard wist hij zelf van niets, en zo ook zijn vrouw, mijn zus. Grote lol dus. Surinaams bandje geritseld, eten gezet, biertjes gekoeld en mensen verwittigd- alles in huis voor een knalfuif. Ware het niet dat uitgerekend op het moment dat de band uitgepakt had en de versterkers wilde inpluggen, we getrakteerd werden op een cadeautje van de EBS, de energie-maatschappij, te weten een heerlijk wat in Nederland ouderwets zou zijn, maar hier nog heel modern, namelijk een stroomstoring (nog niet eens elk huis heeft stroom, dus ja, ik noem hier een stroomstoring moders- kun je bijna over opscheppen...). Alles uit. Koelkast, licht, geluid. Shit. 2 zaklampen, een aantal bij-de-plaatselijke-Chinees-gekochte hema kaarsen en een positieve instelling van een ieder, en het feest kon gewoonweg doorgang vinden. Hoera, hiep-piep-iep! A-capella, koelboxen en batterijen zijn allen goede uitvindingen...
Sorry, het is inmiddels al een dusdanige tijd geleden, dat ik besloten heb de rest kort te houden. We zijn schildpadden gaan wezen kijken op het ruige noordstrand van Suriname, Matapica. Mooie tocht er naar toe en 's nachts daadwerkelijk een aantal soepschildpadden gepest. Echt een geweldige ervaring die ik niet had willen missen, if you are ever to go to Surinam (in the season), well, you have to do this. Really.
Verder kan ik zeer verheugd mededelen dat het moment de afgelopen week eindelijk daar is geweest dat de Surinaamse Parel eindelijk zijn eerste letters van de scriptie heft getikt. Mag ik 3x een hoera??? (Maarten, ik ben het zo met je eens.) Sta nu eigenlijk op het punt om mijn ouders voor het gerecht te slepen. All of them, all four. Aanklacht: kindermishandeling, zo niet, dan verwaarlozing op zijn minst. Uitleg: mijn ouders hebben me vroeger niet gedwongen een typcursus te volgen. Nee in plaats daarvan moest ik op zwemles en judo. Vet bedankt, he. Als ik fatsoenlijk kon typen, dan was ik reeds 2.5 keer zo ver geweest (for the smart ones, ja ik typ met 4 vingers voornamelijk). Ben nog aan het kijken welk rechtssysteem zich het best leent voor deze aanklacht, het Surinaamse of het Nederlandse. Of zal ik misschien dit toch maar beter uitvechten in mijn droomland, the land of dream, the USA? Beslissingen, beslissingen. Moeilijk genoeg. Hoofdpijn.

Onderzoek op verzoek

donderdag 18 februari 2010

10:56

Ai, Holland, Fawaka? Alla sani bun? De kleine natte tijd is wel weer zo een beetje op zijn einde, is niet zo heel erg- als je het mij vraagt. Het kan zo hard regenen hier, word je soms een beetje bang van. Van de verte hoor je de regen al aankomen, zoals zo een soort test-cd om te checken of je speaker correct werken: “U hoort nu de trein naderen,…ssshuwhsuwhsung”, dat idee, zeg maar. Nou Jullie weten allemaal eigenlijk ook wel zelf wat regen is. Forget it. maar nu is het dus weer kleine droge tijd, dat betekent meer zon en hitte. Kan leuk zijn. Maar, omdat ik de afgelopen tijd vrij vaak ‘het verwijt’ heb gekregen dat ik te weinig over mijn onderzoek heb gebabbeld op het blog. Ik dacht dat jullie dat geen bal zou interesseren, maar ok- daar gaan we dan eens. Ik doe hier onderzoek naar een project dat is opgezet in de wijk Abrabroki, een van de achterstandswijken van Paramaribo (en daarmee van Suriname),dit project is bedoeld om kinderen die drop-out dreigen te worden op school, te behoeden om drop-out te worden. Door middel van een extra lessen, buiten schooltijd, wordt geprobeerd dit kind een persoonlijkheidsontwikkeling te laten doorgaan. Zo krijgt het kind eerst persoonlijkheidstraining en gaan ze hierbij op een vormingsweekend, vervolgens krijgen ze basistheorie over het beroep waar ze in het volgende stadium stage gaan lopen, dan lopen ze dus stage in een van de vier beschikbare sectoren, horeca, hovenier, onderhoudsmedewerker of textiele vorming en afgesloten wordt met herhaling van het eerder geleerde. Mijn taak bestaat eruit om te onderzoek hoe dit project verloopt, ik doe een effectstudie hiervan. Dus ik kijk wat de resultaten zijn van dit project en deze leg ik langs de doelen die beoogd worden door de oprichters. Hiervoor interview ik de oprichters, de maatschappelijk werkers, de trainers van de cursussen, de kinderen zelf, mensen uit de buurt, docenten en schoolhoofden en elk ander waarvan ik denk dat dit nodig is. Op deze wijze probeer ik te achterhalen wat de veranderingen zijn welke het kind heeft doorgemaakt in de afgelopen 18 maanden dat het Alternatief Curriculum loopt, en veroorzaakt zijn door het Alternatief Curriculum. Het lastige aan dit onderzoek is dat de eerste groep eigenlijk pas net klaar is, waardoor het heel lastig is om een gedegen uitspraak te kunnen doen over de resultaten hiervan. Zo kan ik bijvoorbeeld niet gaan meten of er bepaalde verschijnselen in de wijk zijn afgenomen, of de kinderen nu succesvoller zijn dan voorheen in de zin van vaste baan, inkomen, huisvesting etc. Dus leg ik me toe om de verandering te meten in de vorm van gedragsverandering. Ik kijk of ze bijvoorbeeld minder te laat komen, of ze zich beter kunnen concentreren, of ze minder snel boos worden, of ze netter kunnen werken, of ze weten wat ze willen worden, of ze het belangrijk vinden iets te leren. En bij dat alles vraag ik waarom ze dat vinden en wat hetgeen is dat dit veroorzaakt heeft. Best interessant, en soms best lastig. Mensen zijn hier niet snel geneigd om met vreemde mensen (bakra’s like me) te praten, helemaal niet over gevoelige dingen, ook zijn ze heel snel geneigd wanneer je dan toch met hen praat, heel erg sociaal wenselijke antwoorden te gaan geven. En daar heb je dus niets aan. Dan heb je wel schitterend mooi hoge resultaten van het programma maar zo invalide als koos Alberts. Dus probeer ik vertrouwen te winnen bij de kinderen, door met ze te voetballen, door ze te helpen met moeilijke opdrachten tijdens lessen, door ze af en toe op te halen en weg te brengen waar ze zijn moeten- en alles steeds terwijl ik probeer uit te leggen dat ik niet van de organisatie ben, en dat ze dus gerust tegen mij kunnen zeggen als ze iets niet goed vinden, dat ik dat niet tegen hen ga gebruiken. Dat lukt aardig, maar nog steeds in gesprekken als ik bijvoorbeeld vraag: “jok je wel eens?” krijg ik: “nee, ik jok niet” als antwoord. Ik: “echt niet, jok jij nooit?”, hij: “nee, jokken houd ik niet van”. Ik: “ik geloof er niets van, kinderen jokken wel eens, ik heb ook wel eens gejokt” Hij: “ik heb één keer voor mijn tante gejokt, toen ik een stuk vlees had gepakt, en zei dat mijn neefje het had gedaan.” Ik: “en…geloofde ze dat?”,”nee, want mijn neefje was nog een baby….Oh ja en ik jok wel een voor mijn vrienden…” en dan komen de verhalen, maar je moet het een beetje op gang brengen. Het is ontzettend leuk om te doen, en nu al kan ik zeggen dat die kinderen mij veel meer vertellen dan ik zelf van te voren gedacht had. Het is ook schitterend om anderhalf uur met zo een kind achtereen te praten, want het taalgebruik is zo nu en om in te lijsten. Ik sluit af met een paar mooie quotes voor jullie:

-“…maar draag hem al 2 jaar niet meer,…nu hebben we weer geld om hem te laten maken. Ik bril al vanaf mijn vijfde.”

“Ik vind school toch best wel belangrijk ja, toch wel. Als ik niet naar school ga, moet ik in de zon werken later. Ik wil een kantoor met airco.”

-“ik wil later alles eigen. Eigen huis, eigen werk, kinderen, vrouw.” Ik: “eigen vrouw?” “ja”, ik: “en een andere vrouw?” hij begint zacht en dromerig ‘voor me’ te lachen.

-“nee, ik kom soms niet op tijd, blijf ik hangen in de stad, ik wandel gewoon, naar een paar dinges te kijken. Of als ik te laat opsta…”

-op de vraag hoe hij omgaat als iemand iets lelijks over hem zegt. “ik maak mijn mond niet dicht, nee, als iemand mij gaat pinaren- dan praat ik dat jij het niet leuk vindt dat ik mijn mond open maak.”

-“je kunt niet zomaar komen onbeschoft tegen me te praten”

-Een jongen droomt van een rap carriere, en hij “muziek in cd zetten”.

-“toen zei ik tegen dat meisje, ‘ik ga je een dagje rammelen hoor’”

-Een jongen moet op school harken als hij te laat komt. “Nee, soms ga ik niet naar school gaan. Dan moet ik harken, harken, harken en ik loop niet anderhalf uur naar school om te komen harken.”

-Vind je het moeilijk lang naar de docent te luisteren? “Nee hoor, als ik fris (een flesje drinken) of een snoep heb, kan ik de hele dag zuigen, verveel ik me niet.”

kinderboekenbal en France

Zaterdag 06-02-2010

15:36

Ja ik heb een nieuwe vriendin..

.

Ja ja ja, nieuws op het blog. Veel dingen gebeurd die ik ga proberen kort weer te geven, maar zal vast het een en/of ander achterwege laten. Excuses hiervoor, of graag gedaan…

En oh ja, en ik heb een nieuwe auto gekocht...

Vorige week heb ik als vrijwilliger meegeholpen op het kinderboekenfestival (verder:kbf) van district Brokopondo, binnenland Suriname. Dit festival duurde maar liefst drie dagen, wat dus betekent dat je daar dus ook de nachten doorbrengt…4 dagen (één dag voorbereidingen, 3 festival) breng je door met een team van zo een 60 sma. Mijn moeder heeft het festival mede- gecoördineerd en was ook belast om hier een video verslag van af te leggen…

Op het kbf waren allemaal wokrshops en activiteiten voor de kinderen te doen, er waren in totaal 36 stands, in sommige werd voorgelezen, toneel gespeeld, zelf gespeeld of muziek gemaakt- noem maar op, echt leuk voor de kids want/en allemaal gratis voor hen. Schipperen tussen de stands met hulp en assisteren bij de komende tv uitzending… Wat het allemaal maakte dat ik een soort vliegende keep was op het kbf, belast met het soepel proberen te laten verlopen van de opnames. Kinderen optrommelen en kijken of deze iets te melden hadden dat het uitzenden waard was met betrekking tot het thema communicatie. “Communicatie is…” stil, stil, soms een ja, soms ja meneer, maar veel was het vaak niet. Kinderen spreken geen Nederlands overdaar, niet eens Sranan Tongo, nee ze vinden het nodig om Saramacaans te spreken. Tuurlijk, beheers ik nul komma nul, maar dat maakt hen natuurlijk niets uit en dat hoeft ook niet uiteraard. Met kunst en vliegwerk- stel je wilde gebaren voor van wij die onze handen naar het hoofd en het oor brengen met pink en duim beide een andere kant op gestoken- zodat het af en toe wel resulteerde in “Communicatie is…(moeilijk kijken, verdwaasd naar de vriendjes kijken, swingen met de benen, en dan na 30 seconden ons te hebben aangestaard (wij zijn daar een behoorlijk opvallende vertoning) lukt het dan) Communicatie is bellen.” Hoera. Geslaagd. Volgende. Kinderen werden gelokt met limonade, lieve blanke delen drinken uit…

Even hoor, wie kent die 'zoek Wallie'boeken... zoek mijn moeder en mij

Het was echt een super mooie ervaring om daar aan mee te helpen, aan het hele kbf. Met zijn allen eten, bidden voor elke maaltijd- (zo nu en dan ontdekten we dat het niet gek is 10 minuten later aan te komen) wel hadden wij het geluk dat we niet het grote hangmattenkamp met alle zendelingen hoefden te slapen. Mijn moeder had geregeld dat wij in een barak naast en school konden slapen zodat we ons af en toe konden onttrekken aan de evangelische boodschappen (alhoewel ik ook wel weet dat Hij alles ziet…), maar dat was heerlijk- still dankbaar mama. Weet je, het mooie aan kinderen –of je ze nou kunt verstaan en vice versa- kinderen blijven kinderen, en dat is een schitterend gegeven. Daar kan ik zo intens van genieten.Zo heb ik weer wat nieuwe vrienden gemaakt, schatjes allemaal..

.

De laatste dag heb ik nog 25 kinderboeken opgekocht die daar lagen om door de kinderen gekocht te worden, maar deze kinderen hebben echt geen geld. En als ze al geld hebben, hebben ze zeker geen geld voor boeken. Dus kocht ik een zootje op en deelde deze op het terrein uit aan de kinderen. Zo schitterend. Tegelijkertijd ook weer een lastigheid, want er zijn altijd meer kinderen dan ik boeken heb…Zo is het in Suriname, help je iets of iemand- dan is er altijd wel weer een volgende in drama…Werk is hier nooit op. Waar is Peter Jan Rens in de goede dagen- geef nooit op?

Afgelopen week moest ik zelf ook nog wat regelen, want mijn visum voor Suriname was aan het verlopen, 8 feb. Dus moest ik iets doen, anders krijg ik bij vertrek een rode stempel in mijn paspoort en mag ik voorlopig dus Suriname niet in. Nu denk ik niet dat mijn ouders hier iets gaat overkomen, of mijn broertje- maar Gado vergeef me als er hier iets aan de hand zou zijn en ik niet gerechtigd ben hier naar toe te komen. Nee… dus moest ik een nieuw visum scoren gaan. Dan heb je hier de keuze naar Guyana, westen, of Frans-Guyana te gaan aan de oostkust. De keuze voor het oosten is gemaakt omdat ik op zichzelf alweer een visum nodig heb om Guyana in te komen. Frankrijk dus! Oui, merci en kaas. Jules, die een dubbele duimblessure heeft opgelopen die hij zelf een ‘tropische verassing’ noemt/vindt, haha, wilde me wel vergezellen toen hij lucht kreeg van de stokbroden en de ‘plat du jours’. Sowieso chill, konden we met de waggi gaan ipv de bus. Scheelt geld en is veel leuker omdat je dan kunt stoppen waar je wilt. Dus wij op pad, dinsdag ochtend om 05.00 uur. Wij hoopten dan nog dezelfde dag om voor 12.00 bij het Suri Consulaat te geraken, aanvraag in te dienen en de volgende dag het visum op te halen en weer terug te rijden. Dus kachelen over de ‘weg’ naar Albina, Surinaamse grens aan de marowijne rivier de oversteek plaats naar St Lauren, grensplaats van France. Na een aantal uren te hebben gehobbeld over wat eens een weg was voor de binnenlandse oorlog kwamen we aan bij Albina. Vanaf dat moment gingen er wat dingen goed en wat dingen minder. Ik ga het houden bij een opsomming. De pont die onze auto moest overbrengen was stuk en zou pas de volgende dag varen. Zit je dan om 08.30 uur in Albina. Zo leuk. In albina is niets. Er is niet veel. Ik jok, Albina is de plaats waar laatst dat zootje een aantal vrouwen verkrachten en relden met wat goudkleurige Brazilianen… Afgezien van die mooie anekdote is er echt geen drol, nul. Dus Jules en ik een stiekem in een klein bootje naar de overkant gegaan om daar het ‘Vive la France’ tot ons te nemen. Van de jungle-chaos sta je dan zomaar in de jungle-orde. Renaultjes, peugeotjes en citroenen vierden daar ineens hoogtij (is weer eens iets anders dan de toyota hegemonie waar Suriname zich door laat kenmerken…), straatnamen, bordjes, de gele ‘la poste’ wagentjes. Terrasjes met koffie en pain-de-chocolat, je kunt het niet noemen of het was er. Een kopie van France maar dan elders. Overigens wel ook met de prijzen van Frankrijk, harde euro’s. Slapen 50-70 euro, eten a 14€, biertje voor 2€ en meer van dat soort dingen Hele rare gewaarwording. Maar een unieke ervaring, om te zien dat alles zo overgenomen kan worden, de manier van groeten, de supermarkten, de bouwstijl, de taal alles alles. Na een heerlijke platje naar binnen te hebben gewerkt, en Jules- help me even, hebben we ook wijn gedronken daar bij Lucy…? Gingen we weer terug naar de overkant want de wagen was nog aldaar. Komen we daar, horen we dat de fransen het niet toelaten dat je een surinaamse wagen, of beter gezegd surinaamse verzekering, op hun fijne wegen loslaat. Gek, heel gek, ze vertrouwen het niet dat onze Surinaamse verzekering alles netjes dekt in euro’s aan de fransman die je hebt aangereden, heel gek. Dus de volgende dag toch met de bus naar Cayenne dus. Shit duur en een mijl op zeven. Waardoor we de volgende dag dus ruim niet op tijd aankwamen bij het consulaat en we dus op de dag dat we terug hadden willen zijn, nog niet eens een stap in het consulaat hadden gezet. Bon? Bof, Zute alors? Toen hadden we ontzettende pech dat de hotels die er zijn in Cayenne, (niet zo veel, past er nog wel een aantal bij…Mensen met handelsgeest…) stuk voor stuk in het Frans mededeelden dat deze volzaten. Dit allemaal omdat het carnaval gaat beginnen. Mooi is dat. Echt alles vol. Pas ’s avonds later, vonden we een hotelletje buiten de stad, te bereiken met taxi. Volgende dag na lang wachten werd ik eindelijk geholpen op het consulaat, Jee. Deden ze moeilijk, en wilden me geen visum geven. Lang praten in het achterkamertje, geen steekpenningen hoor, maar kletsen en uitleggen waarom het zo nodig was, liep ik met het visum weer naar buiten. Dus jee, tot en met april mag ik in het –wilde typen fijne- land Suriname verblijven…

En oh ja, we hebben ook nog een nieuw huisdier gekregen (van uncle Johnny), het gaat soms sneller dan je denkt ook al heeft deze slechts 3 poten. Naam: jan (Huub)

Politie en dokters...

maandag 25 januari 2010
12:49
Ja lekker dan, hoor. Suriname van de andere kant dan de andere kant. Een weekje met politie en dokters, hoe is het? Deze week hard gewerkt aan onderzoeksperikelen. Want dat moest ook gebeuren. EN zo heb ik deze week gesproken met een hoogleraar Criminologie van de Antom de Kom Universiteit (Mr Kasipidwdjojo). Voor mij was dat heel prettig, dat zijn mensen van hier, met lokale kennis(sen) en spreken met hen rechtvaardigt mijn bevindingen weer in een later stadium. Hierna gesproken met een Surinaamse Sociologe, gespecialiseerd in jeugdcriminaliteit. Ook dit was een heel gesprek, zij was heel erg geïnteresseerd in het project en wil kijken of ze ook ondersteuning kan geven, of misschien verder gaan met het werk wanneer ik vertrokken ben. Allemaal goed dus. Maar vrijdagavond ging het toch een beetje mis. Met twee vrienden was ik in de stad, toen we besloten om naar een andere tent te gaan (‘shakers' geheten voor de kenners...), en zo gingen we om 02.30 daar naar toe. Een vriend reed met mij mee in de wagen. Reden we in een fuik van de politie, en dat is altijd even slikken. Tuurlijk heb je iets gedronken op zo een tijdstip en voor mij niet geheel duidelijk hoe ze daarmee omgaan in Suriname. Ik had iets meer op dan in NL zou mogen, maar was niet aangeschoten of dronken, maar toch knijp je hem op zo een moment. Bleek dat ze helemaal niet geïnteresseerd bleken in alcohol percentages van mijn bloed. Ok prima. Maar waar ze wel geïnteresseerd in waren is het rijbewijs en papieren. Het is werkelijk belachelijk maar in Suriname verplichten ze je om een internationaal rijbewijs te bezitten indien je wilt sturen hier. Terwijl de officiële voertaal Nederlands is, en mijn rijbewijs ook in het Nederlands geschreven is en een internationaal rijbewijs niets meer is, echt niets meer, dan een vertaling van je rijbewijs in een aantal talen (die Surinamers toch niet kunnen lezen, waar gaat het om?). Gekke toestand, maar omdat mijn internationaal rijbewijs verlopen bleek, kreeg ik een boete van SRD 750, (Surinaamse dollars), omgerekend bijna €200. Ab to the surd, nietwaar? Maar ik mag 5 maart voorkomen tussen 9 en 11, als ik kies om niet te betalen voordien. Mogen jullie die mij kennen raden of ik die boete betalen ga of 5 maart het Surinaamse rechtsgebouw betreed... Zeggen ze mij tijdens de aanhouding of ik iemand kan bellen om mij op te halen want ik zou niet meer verder mogen rijden. Ik vertel ze dat zij het concept van de klok niet kennen (hier zeggen ze over Nederlanders: 'jullie hebben de klok, wij hebben de tijd'),maar dat ik niet mijn moeder ga wakker bellen om 02.30 uur. En dat ik dus van plan ben zelf weer in de auto te stappen om verder te rijden. 'maar dat mag niet, meneer.' Aldus oom agent. 'snap ik', repliek ik, 'maar ik ga toch verder rijden, ok?' 'Ah bun' en ik rijd weer verder, met de beschikking dus nog wel op zak. Het euvel is nog niet over...trap ik gister in een scherp voorwerp terwijl ik sta wilde te plassen, onder een bord ‘No pisi', nog wel. ‘Gado' straft onmiddellijk in Suriname? Wondje, beetje pijn, bloed etc. Beetje strompelen verder. Vannacht wakker worden van de pijn...midden in de nacht hinkelend, om te moeten gaan plassen- dat zijn geen favoriete bezigheden van mij midden in de nacht. Wel eens geprobeerd, als je net wakker bent te hinkelen? Ik houd niet van Surinaamse dokters, om eerlijk te zijn houd ik van geen enkele dokter, maar buitenlandse dokters...rilling rilling. Maar aangezien ik morgen, dinsdag, tot vrijdag naar het binnenland vertrek om vrijwillig te helpen bij het kinderboekenfestival- en het voor een gevat koudje het mij ontzettend te gek lijkt om daarmee bij een lokale medicijnman man aan te kloppen, maar met sneeën en ontstekingen en dergelijke ben ik ietwat terughoudender (Watje!). En zo zat ik deze morgen dus bij dokter dr. Bilghoe. Joe-hoe. Na anderhalf uur gewacht te hebben met andere zieken en gewonden (volgens mij doet iedereen het volgende- zo ik ook-, als je zit in de wachtkamer bij de dokter gokken wat al die mensen voor aandoeningen hebben. Alleen jammer dat je je blote-oog diagnose niet kunt verifiëren, stomme ethische regels in de medische wereld...), werd ik geholpen dan. Kijkend naar de rechtervoet, wist dokter het al snel. Beetje opensnijden om het vuil eruit te laten lopen. Mooi dan. Snijden. In mijn voet. In Suriname. Waar is Amsterdam (zonder rondslingerende spijkers) als je het nodig hebt? Toen de dokter stelde het dat een spijker was geweest, kon er nog een klein lachje af voor mijn zenuw-in-bedwang, Simon (de film) achtige opmerking, 'Waarom werken ze hier nog steeds met spijkers, terwijl er tegenwoordig zo veel goede lijm op de markt is...'. Anyway, kruisje snijden in het voet. Ik zitten met zweethanden. Tot ik mij opeens realiseer dat het nodig vond een half jaar geleden ONVERZETTELJK op mijn ribben te doen plaatsen. Ineens was ik mijn angst kwijt, want die tekst is ook een opdracht aan mezelf. Dus kom maar op met het botte, verroeste, vol bacteriën zittende mes (nee, het was redelijk schoon hoor). Verdoving is luxe, Suriname is geen luxe-land. Dus nee. Daarna nog een injectie in de billetjes, waarvan ik nog steeds niet waat waar deze voor diende. Misschien wilde de zuster gewoon eens een ontzettend knap paar witte billen van dichtbij zien...(I am the cats pyama's...you remember?).
Aankomende week dus in Brownsweg, helpen op het kinderboekenfestival, gecoördineerd door mijn lieftallige moeder. Wordt echt een groot feest, veel zin in daar te helpen- en op die manier weer kennis te gaan maken met een deel van Suriname! Wel joe-hoe!
Vooruit dikke kus eens!

Gezelschap!

Dinsdag 19-1-2010

21:34

Ai ai ai. It’s been a while. Geen nieuws is goed nieuws, zullen we maar zeggen. Had andere dingen aan het koppie. Want yes, de dame kwam mij opzoeken, hier in Suri. Geladen met de boodschappen die wij bakra’s hier besteld hadden, omdat al het goeds toch weer uit NL moet komen…Past allemaal in haar koffer omdat hier toch enkel lichte kleding gedragen hoeft te worden, snapt u. Maar nee, zonder gekheid, wat was het leuk mijn meisje van het vliegveld te halen. Zij nog enigszins bang of ik haar wel zou zien, of ik bij de goede aankomsthal sta, of ik het vluchtnummer goed onthoud…Haha, een ieder die al wel eens iemand opgehaald heeft bij Zanderij, het vliegveld van Suriname, moet hier lichtjes om giechelen. Één aankomsthal, één deur, één vliegtuig per dag (je hoort hem landen) maar twee nasi/bami dames naast de deur…Dat dan weer wel. Ophalen en dan zoenen, handje vasthouden, dat soort taferelen de eerste paar uurtjes. Zo fijn. (Hoe lief zijn mijn ouders dat ze het ticket van mijn vriendin betalen (niet vanwege het aanzicht van mijn hart onder de ziel)? Echt zo super!) Het is zo leuk om alle dingen te laten zien waar je al wekenlang over aan het skypen/sms-en/bellen/mailen en schrijven bent. Voor haar leuk om te zien, maar voor mij ook zo leuk om een gids te kunnen spelen in ‘mijn eigen land’. “Aan de linkerhand zie je een plek waar vroeger een bord stond, aan de rechterhand zie je drie huizen die op instorten staan

. Rijden we even verder, kom je zes Chinese supermarkten tegen binnen 300 meter- de een nog onbegrijpelijker mee te communiceren dan de ander. Een stukje verder aan de rivier zit een warung met de beste bakabana (gebakken banaan), die jij niet mag eten omdat je allergisch bent voor gluten. Zo, dan rijden we nu weer naar huis. Vind je het leuk, schat?” Ze genoot van alles. Het gastenverblijf was dus net op de valreep afgemaakt door Pim en Jules, waardoor wij als stel als allereerste de vering van het matras, de akoestiek van de ruimte en de ventilator mochten testen. Allemaal geslaagd, we sliepen de koning te rijk.De drukte van de stad, de gezelligheid aan de waterkant, maar vooral het huis hier met zwembad, tafeltennis, tafelvoetbal, de Wii met Huub, de 10 kinderen uit het kindertehuis die hier kwamen banjeren(Hoe hanteer je 10 kinderen die niet kunnen zwemmen in het zwembad? Oplossing onderaan van dit bericht…), de dolfijnen bij sunset, de zon, het werd voor mij weer ook allemaal een stuk mooier door haar komst. Genieten in reciprocale verhouding. Goede zaak als de Hema. Om mijn 24^e verjaardag te ontvluchten, hadden we besloten een trip te gaan doen naar het binnenland. Naar de Voltzeberg om precies te zijn. Een 240m hoge berg midden in de jungle en wanneer je daar bovenop staat, heb je een uitzicht over het gehele oerwoud. Naar het scheen. Dat leek ons wel wat. Lekker veel actie, veel lopen- opflikkeren met al dat ‘hangmateren’, relaxen en no spang. Actie! Zo geschiedde. Ondanks wat Surinaamse hobbels in de weg zoals vliegtuig vertraging (na naar de verkeerde maatschappij te zijn gewezen) en slordig ontvangst, komen we toch aan in en soort van Walhalla.IOS. Terwijl ik uit het vliegtuigje stap, gewoon toen we aan de grond waren, schaarde er een toekan over mijn hoofd, en het spotten van wilde dieren is niet meer gestopt eigenlijk. Zo hebben we het geluk gehad 4 verschillende apen te hebben gezien, sommige zelfs kunnen voeren, talloze kikkers waarvan sommige wel heel apart, een huge kaaiman, ara’s en kolibries, we hebben sidderalen van dichtbij kunnen aanschouwen, wel geschrokken in het begin maar niet geschokt. Een giftige slang werd net op tijd gespot door de gids.Een als normaalste zaak van de wereld leven er twee grote tarantula’s, boven in de slaapzaal, hoe is het.Is allemaal goed, alles is onderdeel van de fun, als je die instelling niet hebt, heb je het duur betaald. De tocht naar de Voltzberg was adembenemend mooi, Pim was ook met ons mee op de trip en het was geen mieterig wandeltochtje, dus extra chapeau voor Pim die 62 jaar is en ‘t toch niet wilde laten gebeuren om als laatste boven te zijn.De view vervolgens was so nice, really man. Kijken over het hele bos en vooral omdat je een enorme wandeling hiervoor afgelegd hebt om hier te komen, is de beloning extra groot. Het was allemaal mooi daar. Zo rustig in de jungle dat je er stil van wordt, of is het nou andersom? Anyway, het was mooi. De avonden vulden we met bluffen met dobbelstenen, nooit liegen op de ‘snuif’…Bij terugkomst op donderdag hadden we, naast een hoop vers gemaakte vrienden opgedaan in de jungle, nog twee dagen voor Floor weer terug ging naar Holland. Zo jammer, maar we hebben er nog een mooi tijdje van gemaakt- wat moet je anders? Ja toch. Zaterdag moest ik mijn dame dus weer inleveren, en wel op tijd, anders verandert het vliegtuig misschien zomaar ineens in een pompoen en dat is lastig vliegen. Dus bracht ik haar weg. He to the laas. Maar het was al te gek om twee weken haar hier te hebben, dus laten we dat gevoel laten overwinnen. Doen we. Ten minste, doe ik. Jij ook, moppie?

Verder moet ik me een beetje extra hard gaan storten op mijn onderzoek, heb de laatste weken heel weinig gedaan. En na een gesprek met mijn begeleider van de VU ben ik weer een paar stapjes teruggezet. Dat is jammer, maar het is zo. Ik kan me er wel in vinden. Moet meer stap voor stap werken, en niet te licht over bepaalde zaken heenstappen. Moet ik misschien ook leren. Ben ik hier ook voor, tenslotte. Laatste puntje. Komt mijn broertje vandaag thuis uit school. Triomfantelijk stapt hij de kamer binnen, waar ik net een roti naar binnen werk. “We hebben toneel gedaan vandaag”, meldt hij mij. “Oh dat is leuk, wat een goed idee, speelde jij ook mee?”, vraag ik met volle mond. “Ja” is zijn repliek, en ondanks de trotsheid in zijn ogen, blijft hij kort maar krachtig. “Oh vertel, wat speelde jij”, ik raak nieuwsgierig naar het antwoord (zoals altijd bij hem ik dat ben). “De erwt”. Mijn broertje was de erwt vandaag op school. De vergelijking met het kinderen-voor-kinderen liedje over het ezelpak (http://www.youtube.com/watch?v=0F--d9HYiPY)het ezelpak (http://www.youtube.com/watch?v=0F--d9HYiPY) schoten direct door mijn hoofd. Echter, was de prinses die op de erwt lag, niet een schone dame waar al maanden van gedroomd wordt maar het andere grote mannetje van de klas, Julien genaamd. Gelukkig had ik een volle mond door de roti. Ik was blij –voor hem, maar gewoon blij dat hij het leuk vond. Ik zag het. Daarom vroeg ik of de klas nog geklapt heeft voor het spelen, waarop hij antwoordt: “ja, ze klapten, maar alleen voor Julien en de anderen, want ik zat er nog onder- ze waren me vergeten…”. “Nee joh”, stel ik hem gerust, “wanneer het publiek klapt bij toneel, dan klappen ze voor allemaal, voor een ieder die heeft gespeeld, dus ze klapten ook voor jou.” “Echt? Echt, hoe weet je dat?”, vraagt hij nog niet overtuigd. “Ik ben vaak bij toneel geweest, applaus is voor allen. Dus ook voor de erwt”. Hij knikte diep en ging zijn tas leegmaken. Mijn broertje speelde vandaag de erwt, in Suriname is hij de lachende erwt.

(Oplossing, hang zoveel mogelijk kinderen om je nek, het liefst 4 of meer. Kleine klemmende handjes om je nek, doen je niet de das om)

Pagara

Vrijdag 01-01-2010

16:30

Beste wensen, beste mensen! Happy new year, you guys! Ik hoop dat iedereen een mooi uiteinde van het jaar heeft meegemaakt en dat dit dan direct het startsein mag zijn van een positief nieuw jaar. Was het geen mooie afsluiting van het oude jaar voor jou, dat het dan maar allemaal eens goed anders mag gaan in 2010. Zo, dat is wel weer genoeg zo. Kerst achter de rug inmiddels. 1^e kerstdag hebben we een gezellig kerstidee gehad met vrienden van Holland, Ro en Liesbeth en kinderen, en we hadden een Surinaamse kunstenaar, Brian, te eten gevraagd.

Back home hebben we nog nooit tradities eer aan gedaan, maar in Suriname is alles anders, he. Dus stond mijn moeder kerst ochtend een kalkoen te voorzien van een na-leven vulling. Lekker man. Kalkoen well done, mama.

Het bleef gek om je kerstdiner te verorberen met een gezelschap terwijl je allemaal slippers draagt, en ik had geloof ik, niet eens een shirt aan…

Stukje bijbel door Huub voorgelezen, dat dan weer wel. Wijn en Djogo’s vloeiden rijkelijk, as usual. Anders dan de meesten van jullie sloten we het kerst samenzijn af met een nachtelijke duik, niet in het bed, maar in het zwembad in de achtertuin. Lovely isn’t? Tussen kerst en oud & nieuw weinig werk verricht voor mijn onderzoek, veel instanties hebben vakantie dus wordt het lastig mensen te spreken. Veel verder dan wat literatuur bestuderen heb ik mezelf dan ook niet gedreven. Laatste weken in december is het feest-tijd overhier. Misschien niet veel anders dan overdaar (bij jullie), maar wel apart om mee te maken. Alex is zo vriendelijk mij te introduceren in de party scene. Grappig hoe snel je went aan de enige blanke te zijn, Alex is weliswaar ook blank, maar een echte Surinamer, hoor je als hij praat- dus ik enige blanke. Het is zo een groot issue als je het zelf maakt, toch. Het mooie van de feesten hier is, dat je drie avonden achter elkaar staat naast dezelfde mensen, ik sta te kijken/swingen op/naar de zelfde band spelende de zelfde nummers. Het is zo kleinschalig hier allemaal, maar wel heel gezellig. Gister was het dan eindelijk zover, owrujari aka oud op nieuw oftewel oud en nieuw. Groots hier. Vuurwerk, veel vuurwerk, en dan het liefst knallers, lange matten, pagara’s geheten. Volkssport hier hoor.

Tuurlijk is het hier vanuit de gedachte dat je vuurwerk afsteekt om de geesten te verdrijven, dus hebben ze een mooi excuus om eens goed te knallen.

In de middag, was ik verteld, moest ik in de stad zijn, got to be, want daar zou het gebeuren. Zo stapte ik dus in mijn Toyota en leg af naar de stad. Gekkenhuis. Overal vuurwerk, hele straten lagen bezaaid met pagara’s. Wie heeft de grootste? Wie is de baas van de stad…(voor een dag)? Astma patiënten, het is niet aan te raden de stad in te trekken deze dag in Suriname, kost je echt een paar jaar gok ik. Het was er op sommige plekken zo druk dat ik me nergens anders heen kon begeven dan de plek waar ik dan was gestrand. Ok dan toch. Lekker blijven staan en genieten van de euforische toestanden rondom mij heen. Later op de middag met de familie opnieuw de stad ingegaan, raakten wij toch zomaar verzeild op een feestje van de regering met een open bar…Rond tien uur naar huis gereden, vuurwerk ingeslagen- mama’s oliebollen met de buren gedeeld en knallen tot 12 uur!

Goed nieuws! Voor mij dan, en een ieder die mij een warm hart toedraagt. Morgen komt mijn meisje naar hier. Jee! 2 weken gaat ze blijven bij ons. Jules en Pim hebben hun asses (als in 'ass' in meervoud) er af gewerkt en misschien gaat het gastenverblijf op tijd klaar zijn en hoeven we niet de kamer met mijn broertje te delen, maybe for the best...nah.