Een aparte blog vandaag. Het leek me een leuk idee om Floor een stukje te laten schrijven en ik zelf een stuk over de afgelopen weken. We hebben los van elkaa geschreven- er is dus dikke kans op herhaling, maar misschien leuk het van twee kanten te lezen.

FLOOR:

Weebale Mr. T

Na 24 uurreizen (via Cairo-Egypte en Addis Ababa-Ethiopië) en aangekomen te zijn op Entebbe zonder koffer, kon mijn avontuur beginnen!
Het guesthouse op de heuvel in Mukono is één van de fijnste plekken om vers vanuit Nederland te verblijven. De banda’s staan verspreid over de heuvel omringd door gras en bomen waar aapjes in zitten en af en toe vliegt een neushoornvogel over waardoor het klinkt of er een helikopter bijna neerstort.
Mijn eerste kennismaking met de bevolking was al lopend in Mukono waar ik begon te beseffen hoe speciaal ze het vinden om Mzungu’s (blanke mensen) te zien. Kindjes die je naroepen en overal mensen die je met open mond aanstaren en naar je zwaaien. Desalniettemin klonk Celine Dion keihard door de speakers in het dorp. Een bizarre gewaarwording dus...
Die dag meteen Kampala in om een Afrikaanse outfit voor me te scoren. Voor het eerst in een Matatu richting de hoofdstad. Deze busjes hebben 14 zitplaatsen, maar worden vaak volgestopt met meer dan 20 mensen. Iedereen zit bij elkaar op schoot en baby’s, dieren en zakken rijst passen er ook nog in. Kampala is indrukwekkend. Overal zitten mensen met kleedjes op de stoep om spullen en eten te verkopen en je moet oppassen dat je niet op gehandicapten bedelaars staat. Mazzel dat T blank is,

anders was ik hem zeker kwijt geraakt. Dat neemt niet weg dat ik me erg veilig voelde in zijn buurt. Het is gaaf te zien hoe hij het praten in Luganda zich eigen heeft gemaakt en hoe hij zich in elke sociale situatie redt.

Voorbeeld: T spreekt een Boda aan om van de watervallen naar Jinja gebracht te worden: “Oli Otya Ssebo? (hoe gaat het meneer?)” Hij krijgt dezelfde vraag terug en antwoordt: “Bulungi (met mij gaat het goed)”. Dan kan het onderhandelen beginnen, dus T zegt bv: Jinja Cente Mekka? (hoe duur is het naar Jinja?). De boda zegt dan: Nukumi Nja (4000 shilling). T: “Salako Ssebo, Nukumi Biri” (dat is te duur meneer, 2000 shilling). Uiteindelijk wordt ermee ingestemd en kunnen we gaan, of wil de Boda er meer uit halen en lopen we door naar de volgende.
In de eerste week zijn we naar veel verschillende plaatsjes geweest. Zo hebben we een nacht in Chiquoi (een klein dorpje in the middle of nowhere) geslapen en zijn we vanaf daar richting Victoria lake gelopen, wat 4,5 uur ipv 45 minuten duurde..

Ook zijn we in Jinja naar de bron van de Nijl geweest (wat eigenlijk een soort dam in de rivier is) en hebben we een hele ochtend bij de Bujagali falls zitten genieten.
Daarbij zijn we zowel in Mukono als in Kampala uit geweest. De discotheken zijn moderner dan je denkt, hoewel de stroom in Mukono was uitgevallen waardoor ik Tyas meteen opzocht en hij boos werd omdat hij dacht dat ik een Oegandees was die van hem wilde stelen. In Kampala daarentegen is zijn portemonnee aan het einde van de avond echt gestolen. Eerst had hij nog door dat iemand aan zijn broekzak zat, maar een kwartier later in een bomvolle warme zweettent was de portemonnee toch echt weg.
Dat mocht de pret niet drukken, want na het weekend zijn we drie dagen op safari gegaan!

Dag 1: Naar een rhino sanctuary. Hier worden neushoorns opgevangen in een groot reservaat waar ze door rangers in de gaten gehouden worden. Hierdoor konden we erg dicht bij de beesten in de buurt komen. Aan het eind van de dag naar onze slaapplek. We sliepen in een schattige kleine banda waar de hele nacht een beest (vermoedelijk een rat) aan ons dakje van stro aan het knagen was.
Dag 2: Vroeg op voor een wandeling door het dorpje in de buurt waar we van de lokale bewoners uitleg over hun gebruiken en gewoonten kregen. Vervolgens na het ontbijt op weg voor een boottocht op de Nijl. Dromen kwamen uit! Het was heerlijk weer en na minder dan 10 minuten zagen we al nijlpaarden. Vervolgens zijn we bij deze groep dicht in de buurt gekomen en hebben we ook met maar twee meter afstand van een onrustige olifant en krokodillen gevaren. Heel gaaf!!! Vooral op de terugweg was het met een koud drankje in het middagzonnetje genieten van de natuur, de dieren en de rust op het dak van het bootje.
Dag 3: Heel vroeg op om ons klaar te maken voor de gamedrive. In ons busje met open dak door een enorme safarivlakte gereden. We zagen grote groepen waterbokken, bosbokken, buffels, wrattenzwijntjes, kobs (soort antilopen), bavianen en giraffen. Echt te gek!

Op de laatste dag van mijn verblijf, heeft T mij nog meegenomen naar zijn werk in het Law Development Centre in Kampala. Fijn om zijn collega’s te ontmoeten en te zien waar hij veel tijd doorbrengt. Vervolgens zijn we naar het Mulago hospital in Kampala geweest om bij Stephen (vriend van ons die we via mijn tante Annemarieke kennen) op bezoek te gaan. Hij werkt op de brandwonden afdeling van het ziekenhuis en heeft ons rondgeleid. Dit was een schokkende ervaring. In één grote ziekenhuiskamer staan 30 tot 40 bedjes met allemaal kinderen met de meest verschrikkelijke brandwonden erin. Hele hoofden, armen en beentjes in het verband en veel kindjes die huilen van de pijn of niet eens ouders naast hun bed hebben zitten. Echt verschrikkelijk. Na zo’n bezoek ga je toch echt beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben.

De laatste middag zijn T en ik nog gezellig in het guesthouse in Mukono gaan eten met alle Nederlanders en heb ik afscheid van iedereen genomen.
Ik ben heel dankbaar voor deze geweldige ervaring en wil daarom alleen nog zeggen: Weebali Mr. T! See you in 1,5 month...

TYAS:

Ja ja lieve mensen, we zijn er weer. Hoop dat iedereen mijn grote blogabsentie goed is doorgekomen. Uiteraard had het een reden. Floor was er en ik wilde geen tijd verspillen aan de computer terwijl wij elkander zo lang hebben moeten missen. Het bezoek ging gepaard met pieken en dalen. Dikke vertragingen snoepte wat van onze tijd samen weg- onze toch al zo schaarse tijd. Daarnaast kwam de dame aan zonder haar koffer in Oeganda. En vooral voor vrouwen is dat natuurlijk ontzettend belangrijk. Maar goed, geen koffer- je doet er op dat moment niets aan. Nog even werden we dezelfde dag nog blij gemaakt met een dode mus toen we gebeld waren dat haar koffer er was. Omgekeerd weer richting Entebbe Airport, bleek het een verkeerde koffer te zijn. Tranen met tuiten voor even. Maar opnieuw, het is wat het is en we wilden er het beste van maken. Zo deden we ook. Ondertussen spendeerden we Oegandese fortuinen aan airtime aan de telefoon met de luchthaven en Egyptair. Elke dag nieuwe teleurstellingen deden af en toe wat traantjes veroorzaken bij het ophangen. Maar wel telkens voor korte duur. In Kampala wat kleertjes op een Oegandees koppie getikt. Zo vonden we een broek en wat shirtjes- no problemo. Wel raakte ik mijn telefoon diezelfde dag ook nog kwijt in de hoofdstad. Op dat moment sloten Floor en ik een convenant. Dat wat ons ook zou gebeuren, hoeveel pech ook, ons krijgen ze niet klein.

En zo was het ook. Spullen zijn slechts spullen, zullen we dan maar denken. De volgende dag nam ik haar mee naar the middle of nowhere. Maar dan echt. We gingen slapen in een dorpje waar echt helemaal niets was. Niets, noppes nada. Waarom we dan toch daar naar toe gingen? ik wilde Floor iets laten zien van een beetje countryside Uganda. En zo geschiedde. De volgende dag wilden we naar het Victoria Meer lopen. Dat zou een klein uurtje duren. Maar wij liepen diverse malen verkeerd. Ruim 3.5 uur later zouden we arriveren bij het meer. Van de nood maakten we direct een deugd, want deze wandeling naar het meer transformeerde automatisch tot een (gratis) community walk. Zwermen van kinderen overal die ons toeschreeuwen. Sommigen in extase vanwege het aanzicht van een blanke in hun leefomgeving. “ Hi Mzungu, bye mzungu!!” en niet stoppen tot dat je gezwaaid hebt. Je voelt je af en toe net een rockster hier in dit land. En voor wat? Waarom willen de mensen toch zo graag jou kennen, in je buurt lopen of naar je zwaaien. Het was leuk om Floor Oegandese dingen (natuur, mensen, eten, gebruiken, etc) te laten zien, dan merk je ook weer hoeveel absurditeit je zelf inmiddels al volledig normaal bent gaan vinden…we zijn ook nog even naar Jinja geweest om daar een nachtje te slapen en semi-romantisch te dineren bij een soort van kaarslicht. Daar de watervallen bezocht en lekker gechilled, zoals we dat zo goed kunnen. Het weekend zijn we uitgegaan, afrikaanse disco’s onveilig gemaakt. Vrijdag in Mukono- lastig was ik met mijn telefoon ook al mijn telefoonnummers verloren was en dus veel moeite had oegandese vrienden te lokaliseren. Zaterdag stapten we in de hoofdstad met een collega en wat vrienden van mij. Was gezellig, wel zeer jammer dat aan het eind van de nacht mijn portemonnee gestolen werd uit mijn broekzak. Voelde me er ontzettend stom over. Dacht eerlijk waar dat dit soort dingen mij niet gebeurt. Dat ik het wel door zou hebben. Dat ze het niet zouden durven bij mij. Allemaal niets van waar. Misschien ook wel eens goed om weer een soort van reality check te krijgen. Deze les kostte mij 60 UGX (ongeveer €20), mijn pinpas en mijn rijbewijs. Shit happens en spullen zijn enkel spullen, hadden we eerder al afgesproken. Wel had ik eerder op de avond 40.000UGX in Floor haar zak gestopt, gewoon zomaar. Dit geld bracht ons gelukkig nog precies terug naar huis. Dat was toch wel een soort van een klein gelukje. Toen was daar zondag de koffer, blije vrouw, (=) tevreden man. En de maandag gingen we op Safari voor drie dagen. Naar Murchison Falls, in het noorden van Oeganda. De watervallen waren zeer indrukwekkend, hoog en goed vol.

Mooi om te zien, maar ik verheugde me op de wildlife… En dit was werkelijk amazing. Echt een van de tofste dingen ooit gedaan. Een kinderwens ging volledig in vervulling. Altijd wilde ik al wilde olifanten zien. Ik had er al eens op gereden, mee gezwommen, twee dagen op een brommertje door het noordoosten van Thailand getrokken (wat enkel resulteerde in het vinden van hele warme (en dus verse) poep), maar nu kon ik eindelijk de olifant afstrepen. Wat was het gaaf om dat beest te zien staan ineens.

Massive. Aan de rivier. Ongelooflijk. We maakten een boottocht over de Nijl (hoe tof!), en we zagen allerlei beesten langs de oever. Allerlei soorten antilopen, veel buffels, diverse ijsvogels, visarenden, krokodillen wel tot 5 meter lang, talloze nijlpaarden in het water (gek dat wanneer je daar zo op de Nijl vaart, je dan ineens werkelijk realiseert waarom een nijlpaard een nijlpaard heet)

en we hadden dus het geluk olifanten te kunnen spotten. Man, die dag kon ik sterven en je zou een grote glimlach op mijn gezicht in de kist hebben gezien. Maar de volgende dag gingen we nog een ‘game-drive’ doen. Met de wagen over de savanne rijden. Zo stoer. Zo gaaf. Dan kom je daar aan en zie je gewoon allerlei groepen beesten. Horden van buffels die jouw weg crossen, antilope achtigen die je ziet overal waar je kijkt. De lange nek van de giraffe die opdoemt. Dan kijk je beter en zie je wel 20 giraffen staan. Zo indrukwekkend. Je bent daar gewoon en je staat te kijken naar je eigen National Geographic aflevering. Onbeschrijflijk.

Toen kwamen we woensdag weer ‘thuis’, home is where the heart is. Donderdag zou ik Floor meenemen naar mijn werk en we zouden nog een brandwonden afdeling bekijken waar Kato, een vriend van ons, werkte. En dan vrijdag nog lekker helemaal niets- chillen en genieten de hele dag. Dan in de nacht naar het vliegveld voor haar vertrek. Echter de werkelijkheid was ietwat anders. Donderdagochtend werden we naast elkaar wakker, en naar later zou blijken, zou dit voorlopig de laatste keer zijn dat dit gebeurde. Want we hadden ons misrekend. Vliegtuig zou donderdagnacht al gaan. Dus zo werden we opnieuw van een dag ‘beroofd’. Ook hier gold, weer, het is niet anders. Dus die avond mijn dame naar het vliegveld gebracht in het midden van de nacht. Schat, ik heb het zo heerlijk gehad met je- had met niemand anders deze pech willen meemaken! Love you.

De volgende dag ben ik mijn verdriet gaan wegraften. Wild water raften. In Oeganda, in jinja, is zo een beetje de beste plek ter wereld om dit te doen. 5 ster rapids op de nijl, oeh la la. Het was echt super extreem heftig maar zo gaaf! De boot sloeg bij de eerste rapid al om. Maar veiligheid was goed geregeld. We hadden omslaan reeds geoefend en er waren drie kayakers en een safety boot mee, naast de twee zeer bedreven gidsen in onze boot. Wij waren met zijn zessen. Echt een wereldervaring. Ik kan het iedereen aanraden die hier ooit in de buurt is. Zo, lang verhaal- maar we zijn wel weer up to date. Ik hoop dat u het allemaal een beetje trekt met het noodweer in Nederland, ik heb met je te doen.

Ps: hier is een linkje naar een filmpje dat Jacky heeft gemaakt. We waren met alle vrijwilligers hier op weg naar de intocht van Sinterklaas in Entebbe. Ja, de beste man was ook de Nederlanders helemaal in Afrika niet vergeten. En het was de echte sinterklaas, dat kan allemaal natuurlijk vanwege het tijdsverschil kon hij weer op tijd in NL zijn. Het ene filmpje toont ons zingend door Kampala en mij als ‘conductor’. In de matatu’s ,busje, hier is er altijd een conductor, die de geldzaken regelt en de mensen in het busje roept. De conductor zit altijd op die plaats. En wij hadden een hele matatu afgehuurd. Dus wij hadden geen conductor mee, maar ik zat op die plaats en heb vele Oegandezen aan het lachen gemaakt door mij voor te doen als de conductor…

http://www.youtube.com/watch?v=jzi4ykRQ_yQ

Ps 2: Floor, het had nog veel erger gekund. De vriend van Gertrude zou toch komen deze ochtend? Zijn vlucht was gecancalled…

Ciao T