23 juli 2010. Later kijk je altijd terug naar nu met het gevoel dat het toen beter was. Allemaal beter zelfs. En die dingen die wat minder waren, worden dan meteen klassiekers en maakten de mooie zaken een tintje vrolijker. Zoals die fijne klas waar ik vroeger in zat op de lagere school, die gecomplementeerd werd door de rotkinderen. Ja, zo achteraf beschouwd lijkt het net alsof ik heb altijd wel een beetje een meerwaarde heb gevonden. Nou dus niet he, destijds. Echt niet. Maar terugkijkend blijkt het nou eenmaal zo te werken. Zo heeft alles in het nu een helende functie voor het later. Op zich, op papier, een mooi systeem. Maar ergens moet het me ook droevig maken en jawel hoor, gelukkig doet dat het ook. Want dat al dit gekloot van nu eigenlijk alleen maar positief zal moeten worden opgevat, is toch werkelijk om te huilen. Tranen met tuiten. Er zullen geen tranen vloeien, dat gebeurt bij intens geluk namelijk, of hevig verdriet. Nee, de tranen zullen biggelen. Want het feit dat we tegen het huidige politieke klimaat later positief moeten gaan aankijken maakt me droevig, toch wel. Normaal gesproken ben ik niet zo zeer het type dat zich online bij bepaalde pagina’s aanmeldt om een mening uit te drukken (voor zover het überhaupt mogelijk is een mening te venten door het gebruik van digitale nullen en enen. Maar goed, na de zege van Geert W. onlangs op 9 mei- heb ik mijn digitale duim opgestoken bij de facebook pagina “We apologize for the 1.5 million voters who voted for Wilders.” Een werkelijke behoefte overspoelde me direct toen ik dit zag. Ik had het gevoel aan te kunnen tonen aan het (buiten)land dat ik hier toch wel niets mee van doen had. Maar eigenlijk voelt het als mijn handen te hebben gewassen in onschuld. Á la Mattheüs 27:24:‘Als nu Pilatus zag, dat hij niet vorderde, maar veel meer dat er oproer werd, nam hij water en wies de handen voor de schare, zeggende: Ik ben onschuldig aan het bloed dezes Rechtvaardigen; gijlieden moogt toezien.’ Met mijn ziel onder de armen ben ik in de erop volgende dagen de denkbeeldige deuren langsgegaan in mijn gedachten, maar het (blijkbaar dus) te laat. Het leed was reeds geleden. Niet gedacht dat ik Maxime Verhagen nog eens zou toejuichen, maar toen deze de poot stiefhield en ons op die manier voor een rechts kabinet behoedde- leefde ik een klein beetje op. Paars-plus was in aantocht. Fijne wandelingetjes tussen Rutte en Halsema leken toch wel weer symbool te staan voor het verstand dat weer in NL gedaald was. Job Cohen hoefde zijn rechterwenkbrauw niet hoger dan gebruikelijk te fronsen tijdens zijn korte “afgesproken geen mededelingen over te doen”. Allemaal goed. Maar toen weer boem. Soms snap ik het ook niet. Tuurlijk moet je de rug recht houden, dat is een mooie eigenschap die ik zelf ook aardig in het vaandel heb staan. Maar doe het wel doordacht. Nu is er weer een streep door de Paarse bubbel-droom van Pechtold. Al zijn paarse stropdassen kunnen weer worden opgeborgen- nog geen berichten op SBS mogen vernomen dat iemand deze uit zijn vuilniszakken heeft gepeuterd. Netjes hoor…En dan de werkelijkheid zoals deze er nu voor staat. Lubbers onderzoekt opnieuw een kabinet over rechts. Geert W. is al 2 maanden bezig met ‘inlikken’, en staat te dringen als een dik kind voor de kermis op ‘piekendag.’ Hij wil erbij, en het gekke van dit alles is dat de man die we in de afgelopen jaren nou niet echt hebben mogen leren kennen als een man die wel het één en ander gedoogt, schreeuwt tegen Frits Wester dat hij wel gedoogsteun wil geven aan een minderheidskabinet. Schitterend allemaal, dat wij hebben gestemd en een minderheidskabinet tegemoet kunnen gaan zien met de VVD, de CDA als de grootste verliezer en gedoogsteun van de Geert W. Al een hele tijd terug kwamen geleerden erachter dat de aarde rond is. Na enig aarzelen was de rest van de bevolking er ook van overtuigd. Nu hebben we een man die opnieuw ons wil laten geloven dat de aarde plat is en we er mensen vanaf kunnen duwen…Alleen al voor dat zullen de tranen biggelen, zoals alleen tranen kunnen biggelen.