Zaterdag 06-02-2010

15:36

Ja ik heb een nieuwe vriendin..

.

Ja ja ja, nieuws op het blog. Veel dingen gebeurd die ik ga proberen kort weer te geven, maar zal vast het een en/of ander achterwege laten. Excuses hiervoor, of graag gedaan…

En oh ja, en ik heb een nieuwe auto gekocht...

Vorige week heb ik als vrijwilliger meegeholpen op het kinderboekenfestival (verder:kbf) van district Brokopondo, binnenland Suriname. Dit festival duurde maar liefst drie dagen, wat dus betekent dat je daar dus ook de nachten doorbrengt…4 dagen (één dag voorbereidingen, 3 festival) breng je door met een team van zo een 60 sma. Mijn moeder heeft het festival mede- gecoördineerd en was ook belast om hier een video verslag van af te leggen…

Even hoor, wie kent die 'zoek Wallie'boeken... zoek mijn moeder en mij

Het was echt een super mooie ervaring om daar aan mee te helpen, aan het hele kbf. Met zijn allen eten, bidden voor elke maaltijd- (zo nu en dan ontdekten we dat het niet gek is 10 minuten later aan te komen) wel hadden wij het geluk dat we niet het grote hangmattenkamp met alle zendelingen hoefden te slapen. Mijn moeder had geregeld dat wij in een barak naast en school konden slapen zodat we ons af en toe konden onttrekken aan de evangelische boodschappen (alhoewel ik ook wel weet dat Hij alles ziet…), maar dat was heerlijk- still dankbaar mama. Weet je, het mooie aan kinderen –of je ze nou kunt verstaan en vice versa- kinderen blijven kinderen, en dat is een schitterend gegeven. Daar kan ik zo intens van genieten.Zo heb ik weer wat nieuwe vrienden gemaakt, schatjes allemaal..

.

De laatste dag heb ik nog 25 kinderboeken opgekocht die daar lagen om door de kinderen gekocht te worden, maar deze kinderen hebben echt geen geld. En als ze al geld hebben, hebben ze zeker geen geld voor boeken. Dus kocht ik een zootje op en deelde deze op het terrein uit aan de kinderen. Zo schitterend. Tegelijkertijd ook weer een lastigheid, want er zijn altijd meer kinderen dan ik boeken heb…Zo is het in Suriname, help je iets of iemand- dan is er altijd wel weer een volgende in drama…Werk is hier nooit op. Waar is Peter Jan Rens in de goede dagen- geef nooit op?

Afgelopen week moest ik zelf ook nog wat regelen, want mijn visum voor Suriname was aan het verlopen, 8 feb. Dus moest ik iets doen, anders krijg ik bij vertrek een rode stempel in mijn paspoort en mag ik voorlopig dus Suriname niet in. Nu denk ik niet dat mijn ouders hier iets gaat overkomen, of mijn broertje- maar Gado vergeef me als er hier iets aan de hand zou zijn en ik niet gerechtigd ben hier naar toe te komen. Nee… dus moest ik een nieuw visum scoren gaan. Dan heb je hier de keuze naar Guyana, westen, of Frans-Guyana te gaan aan de oostkust. De keuze voor het oosten is gemaakt omdat ik op zichzelf alweer een visum nodig heb om Guyana in te komen. Frankrijk dus! Oui, merci en kaas. Jules, die een dubbele duimblessure heeft opgelopen die hij zelf een ‘tropische verassing’ noemt/vindt, haha, wilde me wel vergezellen toen hij lucht kreeg van de stokbroden en de ‘plat du jours’. Sowieso chill, konden we met de waggi gaan ipv de bus. Scheelt geld en is veel leuker omdat je dan kunt stoppen waar je wilt. Dus wij op pad, dinsdag ochtend om 05.00 uur. Wij hoopten dan nog dezelfde dag om voor 12.00 bij het Suri Consulaat te geraken, aanvraag in te dienen en de volgende dag het visum op te halen en weer terug te rijden. Dus kachelen over de ‘weg’ naar Albina, Surinaamse grens aan de marowijne rivier de oversteek plaats naar St Lauren, grensplaats van France. Na een aantal uren te hebben gehobbeld over wat eens een weg was voor de binnenlandse oorlog kwamen we aan bij Albina. Vanaf dat moment gingen er wat dingen goed en wat dingen minder. Ik ga het houden bij een opsomming. De pont die onze auto moest overbrengen was stuk en zou pas de volgende dag varen. Zit je dan om 08.30 uur in Albina. Zo leuk. In albina is niets. Er is niet veel. Ik jok, Albina is de plaats waar laatst dat zootje een aantal vrouwen verkrachten en relden met wat goudkleurige Brazilianen… Afgezien van die mooie anekdote is er echt geen drol, nul. Dus Jules en ik een stiekem in een klein bootje naar de overkant gegaan om daar het ‘Vive la France’ tot ons te nemen. Van de jungle-chaos sta je dan zomaar in de jungle-orde. Renaultjes, peugeotjes en citroenen vierden daar ineens hoogtij (is weer eens iets anders dan de toyota hegemonie waar Suriname zich door laat kenmerken…), straatnamen, bordjes, de gele ‘la poste’ wagentjes. Terrasjes met koffie en pain-de-chocolat, je kunt het niet noemen of het was er. Een kopie van France maar dan elders. Overigens wel ook met de prijzen van Frankrijk, harde euro’s. Slapen 50-70 euro, eten a 14€, biertje voor 2€ en meer van dat soort dingen Hele rare gewaarwording. Maar een unieke ervaring, om te zien dat alles zo overgenomen kan worden, de manier van groeten, de supermarkten, de bouwstijl, de taal alles alles. Na een heerlijke platje naar binnen te hebben gewerkt, en Jules- help me even, hebben we ook wijn gedronken daar bij Lucy…? Gingen we weer terug naar de overkant want de wagen was nog aldaar. Komen we daar, horen we dat de fransen het niet toelaten dat je een surinaamse wagen, of beter gezegd surinaamse verzekering, op hun fijne wegen loslaat. Gek, heel gek, ze vertrouwen het niet dat onze Surinaamse verzekering alles netjes dekt in euro’s aan de fransman die je hebt aangereden, heel gek. Dus de volgende dag toch met de bus naar Cayenne dus. Shit duur en een mijl op zeven. Waardoor we de volgende dag dus ruim niet op tijd aankwamen bij het consulaat en we dus op de dag dat we terug hadden willen zijn, nog niet eens een stap in het consulaat hadden gezet. Bon? Bof, Zute alors? Toen hadden we ontzettende pech dat de hotels die er zijn in Cayenne, (niet zo veel, past er nog wel een aantal bij…Mensen met handelsgeest…) stuk voor stuk in het Frans mededeelden dat deze volzaten. Dit allemaal omdat het carnaval gaat beginnen. Mooi is dat. Echt alles vol. Pas ’s avonds later, vonden we een hotelletje buiten de stad, te bereiken met taxi. Volgende dag na lang wachten werd ik eindelijk geholpen op het consulaat, Jee. Deden ze moeilijk, en wilden me geen visum geven. Lang praten in het achterkamertje, geen steekpenningen hoor, maar kletsen en uitleggen waarom het zo nodig was, liep ik met het visum weer naar buiten. Dus jee, tot en met april mag ik in het –wilde typen fijne- land Suriname verblijven…

En oh ja, we hebben ook nog een nieuw huisdier gekregen (van uncle Johnny), het gaat soms sneller dan je denkt ook al heeft deze slechts 3 poten. Naam: jan (Huub)