maandag 25 januari 2010
12:49
Ja lekker dan, hoor. Suriname van de andere kant dan de andere kant. Een weekje met politie en dokters, hoe is het? Deze week hard gewerkt aan onderzoeksperikelen. Want dat moest ook gebeuren. EN zo heb ik deze week gesproken met een hoogleraar Criminologie van de Antom de Kom Universiteit (Mr Kasipidwdjojo). Voor mij was dat heel prettig, dat zijn mensen van hier, met lokale kennis(sen) en spreken met hen rechtvaardigt mijn bevindingen weer in een later stadium. Hierna gesproken met een Surinaamse Sociologe, gespecialiseerd in jeugdcriminaliteit. Ook dit was een heel gesprek, zij was heel erg geïnteresseerd in het project en wil kijken of ze ook ondersteuning kan geven, of misschien verder gaan met het werk wanneer ik vertrokken ben. Allemaal goed dus. Maar vrijdagavond ging het toch een beetje mis. Met twee vrienden was ik in de stad, toen we besloten om naar een andere tent te gaan (‘shakers' geheten voor de kenners...), en zo gingen we om 02.30 daar naar toe. Een vriend reed met mij mee in de wagen. Reden we in een fuik van de politie, en dat is altijd even slikken. Tuurlijk heb je iets gedronken op zo een tijdstip en voor mij niet geheel duidelijk hoe ze daarmee omgaan in Suriname. Ik had iets meer op dan in NL zou mogen, maar was niet aangeschoten of dronken, maar toch knijp je hem op zo een moment. Bleek dat ze helemaal niet geïnteresseerd bleken in alcohol percentages van mijn bloed. Ok prima. Maar waar ze wel geïnteresseerd in waren is het rijbewijs en papieren. Het is werkelijk belachelijk maar in Suriname verplichten ze je om een internationaal rijbewijs te bezitten indien je wilt sturen hier. Terwijl de officiële voertaal Nederlands is, en mijn rijbewijs ook in het Nederlands geschreven is en een internationaal rijbewijs niets meer is, echt niets meer, dan een vertaling van je rijbewijs in een aantal talen (die Surinamers toch niet kunnen lezen, waar gaat het om?). Gekke toestand, maar omdat mijn internationaal rijbewijs verlopen bleek, kreeg ik een boete van SRD 750, (Surinaamse dollars), omgerekend bijna €200. Ab to the surd, nietwaar? Maar ik mag 5 maart voorkomen tussen 9 en 11, als ik kies om niet te betalen voordien. Mogen jullie die mij kennen raden of ik die boete betalen ga of 5 maart het Surinaamse rechtsgebouw betreed... Zeggen ze mij tijdens de aanhouding of ik iemand kan bellen om mij op te halen want ik zou niet meer verder mogen rijden. Ik vertel ze dat zij het concept van de klok niet kennen (hier zeggen ze over Nederlanders: 'jullie hebben de klok, wij hebben de tijd'),maar dat ik niet mijn moeder ga wakker bellen om 02.30 uur. En dat ik dus van plan ben zelf weer in de auto te stappen om verder te rijden. 'maar dat mag niet, meneer.' Aldus oom agent. 'snap ik', repliek ik, 'maar ik ga toch verder rijden, ok?' 'Ah bun' en ik rijd weer verder, met de beschikking dus nog wel op zak. Het euvel is nog niet over...trap ik gister in een scherp voorwerp terwijl ik sta wilde te plassen, onder een bord ‘No pisi', nog wel. ‘Gado' straft onmiddellijk in Suriname? Wondje, beetje pijn, bloed etc. Beetje strompelen verder. Vannacht wakker worden van de pijn...midden in de nacht hinkelend, om te moeten gaan plassen- dat zijn geen favoriete bezigheden van mij midden in de nacht. Wel eens geprobeerd, als je net wakker bent te hinkelen? Ik houd niet van Surinaamse dokters, om eerlijk te zijn houd ik van geen enkele dokter, maar buitenlandse dokters...rilling rilling. Maar aangezien ik morgen, dinsdag, tot vrijdag naar het binnenland vertrek om vrijwillig te helpen bij het kinderboekenfestival- en het voor een gevat koudje het mij ontzettend te gek lijkt om daarmee bij een lokale medicijnman man aan te kloppen, maar met sneeën en ontstekingen en dergelijke ben ik ietwat terughoudender (Watje!). En zo zat ik deze morgen dus bij dokter dr. Bilghoe. Joe-hoe. Na anderhalf uur gewacht te hebben met andere zieken en gewonden (volgens mij doet iedereen het volgende- zo ik ook-, als je zit in de wachtkamer bij de dokter gokken wat al die mensen voor aandoeningen hebben. Alleen jammer dat je je blote-oog diagnose niet kunt verifiëren, stomme ethische regels in de medische wereld...), werd ik geholpen dan. Kijkend naar de rechtervoet, wist dokter het al snel. Beetje opensnijden om het vuil eruit te laten lopen. Mooi dan. Snijden. In mijn voet. In Suriname. Waar is Amsterdam (zonder rondslingerende spijkers) als je het nodig hebt? Toen de dokter stelde het dat een spijker was geweest, kon er nog een klein lachje af voor mijn zenuw-in-bedwang, Simon (de film) achtige opmerking, 'Waarom werken ze hier nog steeds met spijkers, terwijl er tegenwoordig zo veel goede lijm op de markt is...'. Anyway, kruisje snijden in het voet. Ik zitten met zweethanden. Tot ik mij opeens realiseer dat het nodig vond een half jaar geleden ONVERZETTELJK op mijn ribben te doen plaatsen. Ineens was ik mijn angst kwijt, want die tekst is ook een opdracht aan mezelf. Dus kom maar op met het botte, verroeste, vol bacteriën zittende mes (nee, het was redelijk schoon hoor). Verdoving is luxe, Suriname is geen luxe-land. Dus nee. Daarna nog een injectie in de billetjes, waarvan ik nog steeds niet waat waar deze voor diende. Misschien wilde de zuster gewoon eens een ontzettend knap paar witte billen van dichtbij zien...(I am the cats pyama's...you remember?).
Aankomende week dus in Brownsweg, helpen op het kinderboekenfestival, gecoördineerd door mijn lieftallige moeder. Wordt echt een groot feest, veel zin in daar te helpen- en op die manier weer kennis te gaan maken met een deel van Suriname! Wel joe-hoe!
Vooruit dikke kus eens!