Even een updatetje van de momentjes en de plannetjes. Twee dingen die het vernoemen waard zijn.

Ik ga morgen voor een tijdje naar Rwanda. Mijn werk houdt kerstvakantie tot 3 januari, en aangezien ik geen zin heb helemaal niets zinnigs te kunnen doen in de tussentijd, heb ik besloten om af te reizen naar Rwanda, om hier de diverse Genocide Memorials te gaan bezoeken. Altijd grote interesse gehad in de gebeurtenissen destijds aldaar. Ook enkele vakken over misdaden tegen de mensheid en genocide bepalingen gehad tijdens mijn studie- dus zie dit als een soort van self-organized studiereis. Sowieso moest ik het land uit om een borderrun te doen aangezien mijn visum verloopt, dus dit zijn twee vliegen in één klap. Het zal naar alle waarschijnlijkheid wel een vrij lugubere kerst worden tussen de herinneringen aan al deze gruwelijkheden, maar wel een om nooit te vergeten…te midden van iets dat nooit vergeten mag worden.

Mijn twee punt is langer van stof, en alleen voor de diehards die Oegandese belachelijkheid wel kunnen waarderen.

Zo ben ik vandaag aangifte wezen doen. Of een poging daar toe. Gisteren ben ik het politiebureau in Kampala al onverrichte zaken weer uitgelopen na het aanzien van de wachtrij en werkwijze om deze wachtrij weg te werken… Dacht bij mezelf ‘dat doe ik morgen in Mukono wel (even)’. Ja leuk, hoor. Dus ik vandaag naar het politiebureau gewandeld. Lekker weertje, dus lekker lopen. Mijn wandeling was alle boda boda’s ten spijt uiteraard, maar “Tambula, sebbo”- (=nee, ik loop, meneer). Aangekomen bij het politiebureau kon de lol beginnen natuurlijk. And it did. Kom binnen in een zeer donker hutje zonder licht. Ligt daar iemand in Uganda Police uniform op een bureau een professioneel uiltje te knappen. Ik maak hem wakker en vraag en of ik aangifte kan doen van gestolen goederen. Nee. En gaat weer verder met eerder genoemde bezigheid. Maar natuurlijk. Ik vraag hem waar het dan wel kan. Verderop, wordt mij verteld. Waar precies, meneer? Het “moderne gebouw hiernaast”, legt hij uit. Ok, dus ik de deur uit (spreekwoordelijke deur- meeste gebouwen hier hebben geen deur) en loop een stukje van 10 meter naar links. En daar zie ik het ‘moderne gebouw’, het is in ieder geval van bakstenen. Maar er mist een muur, ramen, vloer en belichting. En overal staan opgestapelde dossiers paperassen met touwtjes erom heen. Stapels die het plafond kietelen. Er zijn drie mensen in de ruimte. Een vrouwelijke politieofficier achter een bureau noteert gegevens welke haar verteld worden door een man. Een andere man in doodnormale kleren komt op mij af en vraagt wat hij voor mij kan doen. Ik vertel dat het ervan afhangt of hij van de politie is. Lichtelijk beledigt door mijn vraag (het zal niet de eerste keer zijn dat een afrikaan zich tegenover mij wil voordoen als iets dat hij verre van is), vertelt hij dat bij de unit hoort, ja, en dat ik kan gaan zitten. Ik vertel hem dat ik liever blijf staan. Even later zegt de dame achter het bureau dat ik kan gaan zitten want ze wordt zenuwachtig als ik blijf staan. Ik vertel haar lachend dat ik dan liever blijf staan zodat ze niet vergeten dat ik er ben en geholpen wil worden. Na ruim 40 minuten helpen de dame en officier in burgerkleren mij. Nou ja helpen…Ik leg uit dat spullen gestolen zijn. zij schrijft op “spullen gestolen”. Kijkt naar mij. Schrijft de datum van gisteren ernaast. “Dank u wel, meneer”, zegt ze mij. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ik vraag haar of zij serieus is. Ze snapt me niet. Ik zeg haar dat ik wil dat ze mijn naam noteert. “Naam”, schrijft ze op. Dan leg ik mijn paspoort op tafel. Opdat ze mijn naam hieruit kan overnemen. In plaats hiervan gaan de twee politie’s in mijn paspoort bladeren. De man vraagt of ik getrouwd ben. Ik vertel hem dat ik een mukazithuis heb ja. Hij bladert verder, zij pulkt haar neus. En schiet. Hij zegt dat ik niet getrouwd kan zijn, want in mijn paspoort staat ‘single’. Dat dit op mijn Surinaams visum is bij het kopje ‘entry:single’ is, maakt natuurlijk geen donder uit. De dame is inmiddels klaar met haar neus en kijkt weer naar mij. Ik gebied haar de naam op te schrijven. Zij doet dat. Ik vertel haar dat ik wil dat ze opschrijft wat ik kwijt ben. Ok. Na de uitleg zegt de mannelijke officier tegen mij dat hij voor 20.000 shilling wel direct op zoek wil gaan naar mijn telefoon. En dat hij een goede detective is. Ik vertel hem dat ik denk dat hij ongetwijfeld een van Oegandese beste detectives is, maar dat ik de kans op het terugvinden van mijn telefoon wel klein acht, aangezien de batterij leeg was, geen airtime had en mijn Phone wel drie beveiligingscodes heeft en in het Nederlands bestuurd wordt. Kleine kans dat iemand deze kan gebruiken en zo achterhaald kan worden. Ik word weer bedankt voor het komen. En fijne kerst. Wat? Ik leg hen uit dat ik een report wil om aan de verzekering te geven. Dit blijkt verdomde lastig. Op een gecomputeriseerd formulier rekende ik al helemaal niet aangezien er geen stroom is op het politie bureau. Maar een geschreven vodje zou toch moeten kunnen. Ik mag door naar een minikamertje erachter waar John zit. Een bureau, twee stoelen, wel in elke hoek stapels bijeen gebonden documenten volledig geflankeerd onder het Afrikaanse rode stof en her en der een bijtgaatje. Verder is het kamertje zo klein dat elke keer dat John erlangs moet, ik moet opstaan en mijn stoel buiten het kamertje moet zetten. (dit gebeurt in een kleine 25 minuten zeker 8 keer- druk baasje die John.) Hier kan ik nog eens het hele verhaal vertellen. Hij noteert, of poogt hiertoe. ‘Robbelbank card’ en andere, voor mij onleesbare tekens op een blanco smerig velletje. Vervolgens duikt hij in mijn paspoort, bladert en blaast erop. Ik mag wachten, “Let me come” en weg is John. Mijn paspoort nog wel op tafel. Ik vind dat ik lang moet wachten na ruim 20 minuten daar in mijn eentje tegen de stapels paperassen te hebben opgekeken. Ik ga terug naar de main room van het moderne gebouw. Daar ga ik zitten (gewoon even om uit dat hokje te zijn) en leg ik het velletje dat John heeft opgesteld samen met mijn paspoort op tafel. Een andere officier pakt mijn paspoort en begint erin te lezen alsof dit het lang verwachte Oegandese boekenweekgeschenk is. Ik vraag hem wat hij doet. Checking your passport, zegt hij mij. Ik vraag hem, waarom doe je dat, ik heb niets met jou van doen. Ik ben agent, en ik mag iedereen zijn ID vragen en dan moet je het geven. Ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik niet snap waarom al die agenten zo ontzettend op mijn paspoort azen. Dan pakt een andere agent het uit zijn handen, geeft het aan mij en zegt dat ik het maar in mijn zak moet steken omdat iedereen het wil ‘lezen.’ Rare jongens. John komt na een klein uurtje terug. Wie het report op moet maken is er niet. Wel kan ik alvast betalen voor het report. WAT? Betalen voor het report, jullie zijn raar- zeg ik. Natuurlijk moet ik betalen, zegt John, want dit is een officieel document dat ik mee het land uit neem en dat betrekking heeft op officiële dingen van buiten Oeganda (doelend op mijn Robbelbank pas). Ik zeg dat ik niets betaal. Zeker zolang ik geen report heb. Ik mag morgen terug komen voor het report. Ik legde uit dat ik volgende week weer terug ben, ook goed. Inmiddels hebben John en ik 2 kantjes volgeklad- ik vraag hem of ik deze zal meenemen en dan volgende week mee zal brengen. Ik voel er niet veel voor om deze twee velletjes verloren te laten gaan op een van de oneindige verduste stapels rotzooi en stof. Maar nee, deze twee vodjes, zijn officiële politiedocumenten en mogen niet het bureau verlaten. Dus loop ik weg ruim 2.5 uur later, zonder report, met de wetenschap dat 2.5 uur van mijn leven nu ergens op een de stapels ligt (en ik volgende keer dus eerst een uur kan wachten terwijl ze de twee kantjes proberen te zoeken en dan vervolgens weer 2.5 uur 2 nieuwe kladjes mag gaan opstellen…)

Fijne kerst allemaal