Olliochi? Bulungi? Het is dinsdag in de morgen en zometeen ga ik met 5 collega’s vertrekken naar Fort Portal, tegen de Congolese grens aan. Er is daar morgen een congres waar resultaten gepresenteerd worden van het diversion project in die regio. Ik heb van Manager (mijn bazin wordt manager genoemd. Niet the manager, nee, gewoon manager- zoals: Have you seen manager? Of Can you give this to manager- enfin u snapt het vast) al een beetje gehoord dat ze in die regio bezig zijn geweest ‘to duke the stats’. Het vervalsen of anders rapporteren van de statistieken. Het schijnt dat heel veel zaken niet gerapporteerd zijn door en of bij de politie, zodat de regio hele mooie cijfers kan presenteren. Ben benieuwd hoe het zal gaan. In ieder geval is het wel cool dat ik nu eindelijk eens iets in het echt kan bekijken. Want op papier, in de rapporten, zien doelstellingen en werkwijzen er altijd heel erg goed en potentieel uit, maar hoe is het in het echt? Voor hetzelfde geld staat daar morgen slechts één sherrif die ook taxichauffeur is en een eigen touroperater runt…Snapt u? Mijn werkbus rijdt donderdag weer terug, maar ik denk dat ik het weekend daar in de buurt ga blijven. Fort Portal schijnt een van de mooiste steden van Oeganda te zijn waar je goed kun wandelen en fietsen. Er zijn vele natuurlijke bezienswaardigheden. Daarnaast ligt het ook nog eens vlakbij Kibale Forrest, waar chimpansees ‘getrekt’ kunnen worden onder andere. Ook is het niet gek ver bij Queen Elizabeth National Park vandaan, een van de grote toeristische wildlife trekpleisters. Dus het zou best wel eens kunnen dat ik pas zondag weer terugkeer naar het vertrouwde Mukono en Kampala.

Afgelopen zaterdag was leuk trouwens. Stephen, een Oegandees die ik in NL al eens ontmoet had via de tante van Floor, wilde mij meenemen naar Jinja. Jinja is een fijn stadje, een uurtje ten oosten van Mukono. Hij haalde me op bij mijn guesthouse en off we go. Jinja is bij iedereen die iets heeft met Oeganda wel bekend, al is het alleen maar omdat de Nijl hier begint te stromen all the way tot aan Egypte.

En opeens besef je dan, terwijl je over de stuwdam rijdt, dat je je gewoonweg boven de Nijl begeeft op dat moment. De Nijl. (Saillant detail is dat door een langdurige stroomstoring ik mijn camera niet heb had kunnen opladen en ik enkel wat kiekjes met mijn mobieltje heb kunnen nemen.) In mijn belevenissen is dat toch echt wel een eindje van huis. Stephen nam me mee naar de Bjugali Falls, een plek waar je heerlijk kunt zitten en luisteren naar het geweld van het water dat in diverse rapids om je heen naar beneden valt.

Hierna gingen we lunchen in Jinja Nile resort. Dit was echt een zeer chique hotel met restaurant, een zwembad in het midden van de giga tuin, met bar half in het water. Alles spik en span bijgehouden, mooie tuin met uitzicht over het water. Hij had dit uitgekozen want hij wilde mee op lunch trakteren. Toen ik de plek zag, voelde ik me lichtelijk bezwaard want dit kon niet een goedkoop hapje worden. Het eten was werkelijk verrukkelijk en zeer uitgebreid. Hij betaalde voor ons beiden, het was ongeveer €25 in totaal, voor hier zeker een astronomisch bedrag. Ik weet niet precies hoe een grote aanslag dit in zijn budget is geweest om eerlijk te zijn. Ik hoop dat het wel meevalt, hij is tenslotte ook ruim 2 weken in Nederland geweest waar hij dingen heeft bezocht en gekocht…

Hierna reden we door naar het punt dat te boek staat als ‘the source of the Nile’. Weet niet exact wat ik verwacht had maar dit werd niet echt als overdonderend indrukwekkend door mij beschouwd. Het is eigenlijk gewoon een plek waar heel veel water overgaat in heel veel water…

Take care Nederland en Suriname

X -T-