Zo, lieve luisteraars. Inmiddels ben ik aan het werk! Is het heus? Ja, het is heus. Je boy werkt bij de Law Development Centre. Zij houden kantoor in Kampala. Het LDC is een organisatie rechtstreeks opererend onder een ministerie. Zij houden zich bezig met allerlei aspecten van het Oegandese recht. Onder andere hebben zij ook een Legal aid clinic, hier verzorgen zij rechtsbijstand aan hulpbehoevenden. Mensen die zelf geen advocaat kunnen betalen en dergelijke. Zij maken zich sterk om een ieder bewust te maken van het feit dat elke Oegandees rechten heeft. Ja, zelfs elke Oegandees heeft rechten. Echter, vertel het hen maar eens. Bij het LDC ga ik mij bezig houden met het diversion program. Dit heeft ten doelstelling om minder jongeren door het justitiële strafrechtsysteem te laten gaan. En dit dan in brede vorm. Van rehabilitatie tot preventie. Alhoewel het preventie element nog in de kinderschoenen staat vooralsnog. (Maar daar ben ik.) Verder willen zij ook graag dat ik, (gespecialiseerd) en als buitenstaander, ga kijken naar wat er in het programma verbeterd moet worden. Want, aldus mijn baas, je kunt jezelf niet monitoren. Dit klopt als een Afrikaans volgestampt busje. Ik vond dit een opmerkelijke graad van verstand weg doen geven. Dit gaf mij ook vertrouwen in deze organisatie. De mensen hier zijn echt constructief bezig met hun werk. Saillant detail is dat iedereen daarbij ook in pak loopt. En laat ik dan wel een colbertje bij me hebben, maar dit is mijn goede colbert. En deze wil ik eigenlijk niet aan naar mijn alledaagse werk aangezien het hier vaak regent, veel stof is en modder regelmatig op je kleding terug te vinden is. Dus ga ik zo direct op zoek naar een pak. Een Afrikaans pak. Helaas niet in de kleuren mint-groen/paars, maar het idee is fijn. Stropdasje er bij. Hele mikmak. Gelukkig was ik redelijk voorbereid door een paar nette schoenen mee te brengen en wat overhemden door mijn lieve vriendin in te laten pakken. Ook had ik een pantalon over laten vliegen. Zo stond ik dus niet volledig voor aap (…) de afgelopen dagen, maar ik houd er niet van underdressed te zijn. Zit gewoon niet in me. Met een pak kan ik me in ieder geval op de dagen dat we naar de rechtbank en andere instanties gaan, gepast kleden. Dat het ondanks dit alles gewoon stervensheet is, maakt overigens niet uit. Je kunt toch ook zweten in nette kleding? Daarom doe je ook nog een hemd onder je overhemd om het zweet op te vangen- je leert zo snel hier…

Morgen word ik meegenomen naar een huis van bewaring om te kunnen bezien hoe de jongeren hier behandeld worden. Zitten ze niet te lang al daar? Krijgen ze voldoende te eten? Worden ze niet lichamelijk en geestelijk mishandeld? Ik denk dat ik uiteindelijk een aantal checklisten voor dit soort zaken ga opzetten- waarlangs in het vervolg door anderen gecontroleerd kan worden of er geen inbreuk gemaakt wordt op bepaalde mensenrechten. Verder ga ik dinsdag mee naar een project zes uur rijden van Kampala. Hier gaan we een aantal dagen blijven- ook om jongeren te ontzien van het strafrechtsysteem. Het is echt gaaf met veel potentie. Tot nu toe heb ik echter mezelf nog kunnen beperken tot het lezen van dossiers die mij overhandigd waren, de eerste dagen. Zo kon ik mezelf enigszins inlezen in het systeem van Oeganda. Want ik zal u vertellen, het is niet niets om zomaar koud in een ander (recht)systeem te stappen en daar je in gaan proberen te mengen. Zeker niet als de Oegandezen denken dat jij alles weet en kunt omdat je ouders blank zijn geboren…

Anyway. Verder nog wat dingetjes hier en daar uiteraard.

-Zaterdag, op mijn verzoek, naar de lokale discotheek geweest met de andere vrijwilligers die verblijven in het guesthouse. African disco! Openlucht. Ritmische donkere lichamen die allemaal om ons vijf blanken heen krioelen. Want wat zijn wij interessant zeg! Onvoorstelbaar. Mzungu’s in de disco. Nou, zoals jullie allemaal wel weten, met mijn ritmegevoel zit uiteraard wel snor. (Lean Back, lean back…) Wel een opmerkelijk hoog aantal mannen. Where the ladies at? Zelfs een lichtelijk homoseksueel tintje in de disco. Bij het weggaan van deze mzungu, vroeg zelfs een kerel of hij mijn naar huis mocht volgen in zijn vehicle. Nou vriend, waar ik vandaan kom, zei ik hem, is dat niet heel gebruikelijk. Dan is het ook weer klaar, hoor. Niet opdringerig. Toch wel dapper als je bedenkt dat er een wetsvoorstel in de maak is dat het mogelijk maakt om homo’s met de doodstraf te belonen voor hun het tonen geaardheid…

Gister was ook zeer apart. Ik had mij naar het guesthouse laten brengen door de boda boda. Dat kost heuvel op (ik verblijf op een heuvel) 1500 Ugandan Shilling, en dat is €0,50. Geen geld. Gister bij aankomst bleek ik geen kleingeld te hebben om de beste man te betalen. Alleen een briefje van 10.000 sh, omgerekend €3,30€. Had hij niet van terug. En ook echt niet, het was geen truc. A: zo zijn ze hier niet en b: ik heb hem al zijn zakken en gaten laten controleren. Dus wat nu? Niemand in het guesthouse aanwezig om te wisselen. Lastige kwestie. Even dacht ik dat ik hem zou vragen later terug te komen voor zijn geld- maar vond dit niet zo eerlijk. Hij heeft mij gebracht, ik moet hem iets betalen, ik moet zorgen voor kleingeld- dat is hier gewoon de norm. Dus ik gaf hem de 10.000 en zei hem dat hij mij die avond om 9.15pm moest komen ophalen om mij naar het dorp te brengen om voetbal te kijken. Hij sprak niet veel engels en het was dan ook twijfelachtig of hij het begrepen heeft. En begrijpen is nog maar het halve werk. Hij moet ook nog daadwerkelijk verschijnen vervolgens. Want ik zou hem vervolgens nooit meer herkennen als hij niet komt. Echt never niet, ze lijken echt op elkaar. Dus ik om 9.15 bij het hek staan, met een paraplu want het regende flink. Maar geen boda kerel. Dus begon ik langzaam de enige route mogelijk de berg af te lopen, wellicht zou ik hem tegenkomen. 15 minuten gelopen niemand. Toen beneden aangekomen, een andere boda mij naar het dorp laten brengen, mijn boda kerel vanmiddag in mijn hoofd vervloekend. Nu hoorde ik vanmorgen van de bewaker hier, dat er gisteravond heel lang een boda boda voor het heeft staan wachten. Gewoon wachten, en regenen dat het deed! Totdat de bewaker op een gegeven moment maar eens is gaan vragen hoe of wat. Die vertelde het verhaal aan de bewaker. Deze kwam kijken bij mijn hut- maar ik was absent. Jacky was wel thuis en vertelde het aan de bewaker. Die ging vervolgens proberen geld te halen bij de boda boda. Die wilde dat niet geven aan de bewaker (waarom is onduidelijk, wellicht vertrouwde hij hem niet) maar heeft wel zijn telefoonnummer voor mij achtergelaten. Hoe vind je dat? Mooi he. Net als je denkt dat niemand meer te vertrouwen is, staat zo een mannetje gewoon dik een half uur in de regen te wachten om mijn geld terug te brengen. It is a wonderfull life after all…