Ok. Zet een Afrikaans-trommel-muziekje op op de achtergrond. Doe je ogen dicht en vraag iemand jou het volgende met zwoele vertelstem voor te laten lezen.

Zondag middag, het is rond 3 uur. je wordt uitgenodigd om een Ugandese doop mee te maken. De ceremonie heeft zich in de ochtend reeds voltrokken in de Kampala, maar later in de middag zou de feestelijke viering van de doop van Joshua zijn. Joshua is het kind van een van de medewerkers, Ellis, van je guesthouse. Eigenlijk weet je niet zo goed wie Ellis is, maar dat zeg je maar niet hardop. Eerst check je of je wel echt bent uitgenodigd voor de middag. Dat blijkt want je zult zelfs worden opgehaald. Je zegt de uitnodiging zeer op prijs te stellen en duikt je hutje in voor een koude douche. Je wast je hele lichaam grondig en vervolgens trek je je goede kleren aan. Jij kiest voor een overhemd, een pantalon en donkere nette schoenen. Even later wordt er getoeterd. De manager van het guesthouse klopt op je deur. Loopt zij normaliter gewoon in een slobber t-shirtje zonder bustenhouder, vanmiddag heeft ook zij zich erop aangekleed. Mooie jurk, oorbellen in- het hele rataplan. Als je je deur opendoet, zie je dat ze een zelfgebakken taart in haar handen heeft welke zij mooi met kleuren heeft versierd. Ze zegt je dat we kunnen vertrekken. Niet geheel wetend wat te verwachten klim je in een pick-up truck. Een kort ritje van minder dan 10 minuten brengt je op de bestemming.

De bestemming is het huis van Ellis, een klein Afrikaans dorpje herbergt een heuvelachtig weggetje waar de woning ligging heeft. Afgesloten door een hek, met een opening bedoeld voor pigmee mensen. Jij, als lange blanke westerling, kruipt ietwat onnatuurlijk door de opening van het hek. Wat je aantreft in een tuin vol Afrikaanse mensen. “ Most welcome, most welcome”, hoor je van diverse kanten. Twee mannen maken ruzie om wie je als eerste de hand mag schudden. Hierna komen alle kinderen naar je toe- ook zij drukken hun klein Afrikaans kinderhandje in jouw grote blanke hand. Zij mompelen iets onverstaanbaars, het is wel Engels. Zij lachen. Iedereen kijkt naar jou en ze lachen. Niet uitlachen maar de vriendelijke Afrikaanse glimlach. De witte rij tanden mooi gecontrasteerd door de donkere gezichten. Een hoop mensen groet jou. Jij probeert zo min mogelijk op te vallen, zo min mogelijk gek te doen. Eigenlijk probeer jij je te gedragen alsof jij dagelijks op Afrikaanse dopen komt. Maar dat kom jij niet. De kans is zelfs sterk dat jij nooit meer in de rest van je leven bij een Afrikaanse doop aanwezig zult zijn. Deze gedachte doet je heel bijzonder voelen, maar tegelijkertijd weet je jezelf nog minder een houding te geven. Gelukkig valt dit helemaal weg door de vriendelijke hartelijkheid van de aanwezigen. We worden naar binnen geloodst. In een kamertje zo groot als een twister (het spel) kleed, staan zeker twaalf tot vijftien stoelen opgesteld. Je wordt verzocht plaats te nemen. Vooraan. Na een minuutje daar vooraan te hebben gezeten, zie je dat er achter je ook nog een plaats is. Omdat jij iedereen het zicht ontneemt met jouw plaats op de voorste rij, manoeuvreer jij je naar achteren. De stoelen raken allemaal bezet. Vol. Naast dit kamertje blijkt nog een kamertje te zijn, ook daar blijken stoelen te zijn en zitten mensen. Door de muur tussen de kamers zien alleen zij met een stoel dichtbij de deuropening nog iets van het geheel. Een man gaat voor ons staan. Een Afrikaan met een glimlach en een boekje.

Hij lacht, hij kijkt in zijn boekje. Oh ja, lijkt hij te denken. Hij verwelkomt ieder op de doop van Joshua. Hij legt uit dat hij het leidt omdat de vader van de gedoopte jongen in Somalië zit om daar voor de African Union te vrede te bewaren. Hij kijkt in zijn boekje en vertelt ons het programma voor de middag. Eerst gaan we bidden, hierna gaan we elkaar voorstellen, bidden, dan zal er worden gegeten, hierop volgen enkele speeches, waarna er gezongen wordt, cadeaus worden neergelegd en er wordt afgesloten met een gebed. Het kamertje is ontzettend donker, licht lijkt er niet te zijn dan wel niet te werken. Het gebed is daar. Onze ceremoniemeester, de oom van Joshua de gedoopte, gaat ons voor. Iedereen sluit de ogen en zo ook jij. Je luistert naar het gebed dat in het Engels gehouden wordt. Indrukwekkend. Er wordt aan dacht besteed aan de verschillende kleuren die aanwezig zijn, maar allemaal united. Geklap volgt. De oom legt uit dat we ons allen gaan voorstellen omdat alleen dan we met zijn allen zijn zonder terughoudendheid naar elkaar en dat we allen de juiste feeling hebben deze gelegenheid met elkaar te kunnen delen. Begonnen wordt bij de meest rechter persoon en zo gaat de rij logischerwijs af. Dan ben jij aan de beurt. Dus je staat op en vertelt wie je bent en wat je komt doen. En uiteraard vergeet je niet even te bedanken dat je hierbij aanwezig mag zijn. Applaus, zoals applaus klinkt na een ieder die zich voorstelt. Jij zit te kijken met positieve verbazing, je vindt het echt een zeer aparte ervaring, en probeert alles goed in de gaten te houden. Gebed volgt. Wederom sluit je de ogen. Tegelijkertijd bedenk je dat het ook werkelijk niet zo gek is om stil te staan bij het feit dat er eten is, helemaal gezien de waarde van de gps coördinaten waar je je nu bevindt. Hierna wordt je verteld dat je mag gaan eten.

Jij wordt gevraagd om voorop te gaan. Hierdoor voel je je ietwat ongemakkelijk. Want hoe werkt dit? Eerst moet je naar buiten waar twee dames opgelijnd staan. Eentje houdt een kan vast. De ander een teiltje. Je kijkt de dames aan, zij glimlachen naar je. Je moet iets doen, dat is duidelijk en dus pak je maar het stukje zeep dat in het teiltje ligt, en hierna houd je je handen open en giet dame twee één scheutje water over je handen heen. Nog steeds vettig van de zeep probeer je je handen vervolgens ergens uit het zicht droog te schudden. Je draait je om. Je ziet een stuk of 7 pannen staan. Hoeveel is beleefd om te nemen? Neem je te weinig, dan staat het alsof je het niet lekker vindt. Neem je teveel, dan ben je hebberig en kaap je wellicht iets van een ander zijn bord weg. Lastig vind je dit. Opeens krijg je een ingeving en laat je de aanwezige brother voorgaan. Dit lijkt een te waarderen gebaar. De brother gaat voor. Jij volgt achter hem. Hoe doe je dit? Opscheppen met behulp van bakjes in plaats van lepels- het gaat net zo makkelijk. Met een scherp ook blijf je je voorganger volgen en schept ongeveer hetzelfde op als hij. Later blijkt dit een broeder te zijn met een abnormaal grote eetlust…daar ben je mooi klaar mee- denk je bij jezelf. Bij pannetje 5 is het bord reeds volledig vol. Dat wordt een lastig staaltje passen en meten. Meten is weten, realiseer je je te laat. De laatste 2 pannen zijn tot overmaat van ramp 2 pannen gevuld met vlees in een soort soep. De soep gaat over het gehele bord heen is de bedoeling. Jezelf kennende als een behoorlijke knoeikont, realiseer je je dat dit een lastig karwei gaat worden. En dat terwijl je je goede goedje aan hebt. Eten gebeurt a la Studio Sport (bord op schoot)- extra lastig. Wonder boven wonder gaat dit goed- lichtelijk trots op jezelf controleer je je kleren. Ja, dit ging goed. Well done als een mooie steak. Wat zou volgen zijn de speeches. Hier heeft inmiddels een lichte complicatie voorgedaan als de manager van het guesthouse noodgedwongen heeft moeten vertrekken voor onverwachte werkzaamheden. Maar zij zou gaan speechen. En in het programma boekje van de oom stond dat iemand van het guesthouse zou gaan speechen. Dus wat nu? De oom kijkt de ‘zaal’ rond. Wie is er nog meer van het guesthouse hier aanwezig bij de doop van Joshua? Dan kijkt hij naar Jackie en naar jou. Jackie is jouw huisgenote in het guesthouse. Aangezien zij twijfelt en het niet zo ziet zitten, is het toch maar de bedoeling dat jij opstaat. En terwijl je omhoog komt, begin je je te realiseren wat er moet gaan gebeuren. Jij moet gaan speechen in Mukono, Afrika tijdens de doop van een kind van een van de medewerkers (die jij niet zou herkennen al zou jij er over struikelen) van het guesthouse terwijl je er net pas bent. Great. Maar je staat reeds, en dus moet je gaan beginnen. Je begint te vertellen dat je niets hebt voorbereid- je zoekt een wijze om jezelf in te dekken voor wat je staat te doen. Erg veel indruk lijkt dat niet te maken, dat je zegt dat je niets hebt voorbereid. Het is alsof je even ging voelen of het water niet te koud is door je teen in het water te steken, en vervolgens voel je dat het water steenkoud is maar je weet dat je er toch in zal moeten springen. Plons dus. En daar spartel je dan in je Afrikaanse meertje. Liever was ik minder, laat me niet verdrinken in het meer- denk je bij jezelf. Maar terwijl je dit alles staat te denken, merk je dat je al een tijdje aan het praten bent. Je vertelt dat je het heel bijzonder vindt hierbij aanwezig te mogen zijn, en met zulke open armen ontvangen te worden. Vervolgens ga je door, je zegt dat het geweldig is om te zien dat Joshua die nog net niet één jaar is, met zo een goede start in de wereld is gekomen als hij omgeven is door mensen die zo warm en hartelijk zijn. Je merkt dat je meent wat je zegt. Waardoor je vervolgt met dat Joshua zich zeer gelukkig kan prijzen omdat hij met hen omringd is- en dat je wens dat elk vandaag aanwezig zo een warme omgeving om zich heen heeft. Je sluit af door nog maals te benadrukken dat Joshua het getroffen heeft met hen- en dat er een grote toekomst voor hem in het verschiet ligt. Dank u. wederom applaus zo als ook bij de andere twee speeches uiteraard. Dit blijkt het moment dat de taart aangesneden gaat worden. Traditioneel –gok je- snijdt de gedoopte de taart aan, dit moet wel traditioneel zijn want echt logisch en efficiënt komt het niet op jou over.

Een oudere dame neemt het over, de taart wordt gesneden en uitgedeeld. Dan komen er twee meisjes vooraan staan welke gaan traditioneel Afrikaans gaan zingen.

De overige aanwezigen klappen. Jij klapt ook ritmisch mee. Doordat je zelfs je lichaam een beetje probeert mee te laten bewegen, betrap je jezelf erop dat dit een hele fijne gebeurtenis vindt. De meisjes zingen dusdanig goed dat jij je afvraagt of dat aan deze twee ligt, of dit nou komt door de setting, of dat alle Afrikaans meisjes zo goed kunnen zingen. Het antwoord blijf je op dat moment aan jezelf schuldig. Na het klappen is het tijd om de cadeaus voor Joshua te op een schaal te leggen. Jackie en jij leggen de uit Nederland gebrachte Delfsblauwe klompjes op de schaal en je legt er een 2000 Oegandese Shilling bij, gewoon omdat dat toch het nuttigst is.

Afgesloten wordt met het eindgebed. In het Engels, maar met Afrikaanse tongval. “Oh Heavenly fatherrr, we thank you for…” Jackie en jij worden uitvoerig genoemd in het gebed, dat je maar alle kracht mag krijgen van God om de taak waarvoor wij hier gebracht zijn goed te kunnen vervullen. En ook al ben je zelf niet zo verschrikkelijk close met de heer, je voelt de oprechte warmte en vindt het mooi dat die mensen het zo belijden. De sessie is afgelopen. De handen worden geschud. We gaan weg. Maar ineens besluit je dat je eigenlijk niet weg kunt gaan zonder Joshua even vast te houden zoals alle Afrikanen ook doen. Misschien brengt ehet wel ongeluk als je het niet hebt gedaan, houd je jezelf nog voor. Dus je trekt je stoute schoenen aan, en vraagt aan Ellis of je even mag. Ja, zeker. Het mag.

Daar sta jij dan met zojuist gedoopte Joshua in je handen op zijn doop-ceremonie in een klein Afrikaans dorpje net buiten Mukono in de zon te midden van een rij zeer gelukkige mensen. Jij vond het mooi.