“Muzungu, muzungu, hi muzungu!” Lieve God, ik ben in Afrika. Ja, ik ben in Afrika. Het is soms voor mezelf nog wat lastig te bevatten, al weet ik niet precies waarom. Maar op sommige momenten voelt het erg irreëel. Het is zo ontzettend anders dan al het voorgaande dat ik ooit heb gezien. En vice versa. Want overal waar ik kom, kijkt men naar mij alsof ik de vrouw met de baard ben. Ongelooflijk. Die blanke huidskleur die ik van mijn ouders heb meegekregen, is hier zeer opmerkelijk. Daarbij helpt het ook niet dat ik een stukje groter ben dan de gemiddelde Ugandees. Oftewel- ik ben te spotten van een ‘mile away’. Relaxed. Of niet. Niet echt. Maar toch ook weer niet storend, want de mensen zijn wel ontzettend vriendelijk tegen me- heb geen moment het gevoel van onveilig te zijn. Helemaal niet.

Maar de mensen zijn zwart hier- echt joh- Suriname is er niets bij. Surinamers lijken wel Zweden vergeleken bij Ugandezen. Het leuke is dat je er snel aan went. Als ik buiten kom na een winkelbezoek, realiseer ik me heel goed dat er buiten alleen maar zeer donkere mensen zullen zijn. Nou denken sommigen wellicht bij zichzelf, ‘nou en, wat loop je te Wildersen?’. Maar het is gewoon even een behoorlijke omslag die je maakt, van NL naar oost-Afrika. But I am loving it! De eerste twee dagen heb ik doorgebracht in Kampala, de hoofdstad. GEKKENHUIS! Een gekkenhuis van claxons, brommertjes, taxibusjes, vee, wapens, brommers, brommers, auto’s, nog eens brommers en overal hierom heen zijn mensen. Veel mensen. (In Kampala wonen meer dan een miljoen inwoners.) Overal mensen, veelal in beweging- dingen worden inventief vervoerd gebaseerd op diverse soorten mankracht. Maar pas ook op voor benen en voeten van slapende lieden die tussen uitgestalde broeken steken op marktjes en dergelijke.

Woensdag kwam ik aan, ik arriveerde om 8.00 uur bij het guesthouse. Daar hadden ze gedacht dat ik de hele dag zou willen rusten (Afrikanen, he) en daarom stond pas de volgende dag een citytour voor mij gepland. Nou ja, op zich prima. Maar ik ga toch niet de hele dag ‘rusten’. Dus ik naar buiten gestapt, een boda boda aangehouden en mij naar de stad laten brengen. Een boda boda is de efficiëntste wijze van vervoeren hier. Het is een brommer/motor. Wordt bereden zonder helm (helmen zijn voor watjes of zo), en het liefst hard en slingerend. Het is niet voor de zwakkelingen onder ons, deze ritjes. Maar wel zeer doeltreffend. Verder ga ik niet teveel uitweiden over het verkeer aldaar. Is toch niet uit te leggen. Wel nog dat Paramaribo en haar verkeer een veilige haven zijn vergeleken bij dit. Ogen dicht achter op de boda boda. Beetje door de stad gewandeld. Altijd machtig interessant om te zien hoe een stad in elkaar steekt, nietwaar? Overal kleine paadjes, gangetjes, trappen en mensen die het geleerd zijn om elkander voor te laten. Want aan één ding hebben Afrikanen een ontzettende hekel, en dat is op elkaar wachten. Iedereen botst tegen elkaar op, gaat om elkaar heen, onder door als het mogelijk is en meer manieren om maar niet even 2 tellen in te moeten houden. De dag erna kreeg ik dan de city tour. Tim, Afrikaan (eigenlijk hebben ze allemaal van die overdreven Britse namen…) was mijn gids en nam me mee. Hij wilde me gaan uitleggen over het gebruik van de boda boda. Ok Tim, cool, maar ben gisteren al heen en terug op jullie gekkenwerken geweest. Dat vond hij zeer apart, dat iemand dat zelf al gedaan had de eerste dag. Dus vroeg ik hem of we nog iets anders hebben. Gedeelde taxi’s in de vorm van busjes. Ook leuk om te proberen. Wel erg smal en kleine zitplekken. Bleef steeds de keurig geklede meneer voor me prikken met mijn knie in zijn rug. Sorry, sorry. Uiteindelijk had ik de benen in een positie weten te manoeuvreren dat ik niet tot last was. Maar dan. Stapt er toch een dame in dat minibusje. Met een kont- allememachies! Wat een ding. En uiteraard moest deze naast mij plaatsnemen. (Was wel lekker zacht by the way) Echter, hierdoor was ik weer genoodzaakt ‘mr nice guy’ in front of me te prikken. Ik denk dat we allemaal blij waren dat ik eruit ging even later. Plotsling dook Tim een kant op, twee muren. Huh? Tim? Dronken? Bleek dat de opening te zijn van de markt- een overdekte chaos. Zo smal, dat je constant het gevoel hebt over mensen hun ‘winkels’ heen te lopen. Ik overdrijf niet, van muur tot muur twee meter misschien- met aan beide kanten kramen met uitgestalde spijkerbroeken en andere goederen. Niet uitgestald tegen die muur, nee- dan zou het niet smal zijn. Uitgestald op de grond. Vandaar… Mooi om te zien. Vervolgens door een ghetto gelopen. Boi- was ik even blij dat ik de meeste inentingen (wel) heb laten zetten. Wat een teringzooi daar. Echt niet normaal. Overal een soort van huisjes van elk soort voor handen gekregen materiaal. Op elkaar. Duizenden koters die daar een beetje banjeren. Iedereen die iets van een winkeltje voor dat krot heeft (wat zelf ook een krot is). Daarnaast staat iedereen buiten iets te koken of anderszins te bereiden. Dode dieren liggen gewoon daar, vuil opgestapeld door de wet van de zwaartekracht. Alle kinderen keken naar mij, pakten mijn hand onder het roepen van ‘muzungu’ (ofzo) wat betekent zo veel als ‘blanke’. Of man met geld in elk geval. Het gaat verder dan het Surinaamse ‘bakra’. Maar echt zeer indrukwekkend om te zien hoor. Geen water, geen hoop in mijn ogen. Niet echt om vrolijk van te worden. Maar dat hoeft ook niet van alles. Mooi om te zien dat de mensen daar levend nog altijd van lachen houden. (still) Can’t steal the smile away… Verder nog een in een buitenwijk van Kampala bij een goodwill project gekeken dat kinderen stimuleert om te lezen. Boeken zijn uitzonderlijk duur in Oeganda, en daarom ook houden zij een mobile library onder andere. Uiteraard kun je daar niet vertrekken zonder een ‘donatie’, zoals je zult snappen. Toen was het tijd voor eten. Lokaal eten. Tim nam me mee naar een Afrikaanse eetgelegenheid. Het was vol, wat het maakte dat wij even moesten wachten. Juist goed, vol is goed. Tim bestelde van alles wat. Deed hij goed. Matoke, de gekookte bananen die zij hier altijd eten (altijd is ook altijd), verder wat aparte rijst met kaneel, maispap, rund en kip in bananenblad. Was lekker om van alles wat te proeven. Niet het lekkerste ooit gegeten, maar ik heb ze smeriger gehad. Zeg maar. Donderdagavond ben ik naar Mukono gebracht, waar ik ga werken. Vandaag een beetje door het stadje gebanjerd, enkele afspraken afgelopen met mensen voor het werk en wat contacten gelegd met docenten van de universiteit (mijn verblijf ligt er pa naast). Na het weekend wat concretere plannen en aanpakken. Tot nu toe zijn veel dingen nog Afrikaans geregeld, zoals u wellicht zult begrijpen. Contactpersonen foetsi, ziek met malaria, onvindbaar dan wel onbereikbaar etc. Morgen is het onafhankelijkheidsdag hier in Uganda. En ook nog een de footballmatch Uganda-Kenya. Nice! Grote wedstrijd hier- eens kijken of ik dit ergens in een bar of iets dergelijks kan gaan bezichtigen. Als die Afrikanen dan wel nog steeds oog voor het scherm blijven houden en niet enkel 90 minuten en wat rust naar mij zitten te gluren…